Ballada o zabójcach
Trzech płatnych zabójców ściga młodego chłopaka, który miał pecha zakochać się w dziewczynie z bogatego domu. Matka chce wydać ją za producenta czekolady, w związku z czym postanawia usunąć rywala, który zawrócił córce w głowie. Tak mógłby zaczynać się film sensacyjny klasy "B", w środku byłby efektowny pościg, a na końcu strzelanina,z której zakochani bohaterowie wychodziliby obronną ręką, w odróżnieniu od złoczyńców. Ale Waldemar Krzystek nie pracuje dla Hollywood, lecz dla polskiego Teatru Telewizji, co pociąga za sobą pewne konsekwencje. Pościgów w jego spektaklu nie ma,ponieważ zabójcy poruszają się autem marki Polonez, na oko 15-letnim, które ciągle się psuje.Do strzelaniny również nie dochodzi, gdyż mordercy (grają ich z komicznym zacięciem Marian Opania, Zbigniew Zamachowski i Rafa! Mohr) są partaczami i co chwila gubią jedyny pistolet. - Jeździmy rzęchem, komórka jak nie rozładowana, to wyłączona za niepłacenie rachunków, co z nas za mordercy - narzeka jeden z bohaterów. A dziewczyna, o którą toczy się gra (Magdalena Zając) marzy głównie o frytkach z przydrożnego baru. I już wiemy, że chociaż wokół góry i pustka, to nie jesteśmy w Kalifornii, ale co najwyżej w Sudetach. Adam Drabik, autor scenariusza, bawi się szablonami kina amerykańskiego, ale patrzy na świat bez cynizmu. W gruncie rzeczy nie chodzi o to,czy mordercy w końcu dopadną Bogu ducha winnego mechanika samochodowego,(w tej roli Dariusz Toczek), ale czy warto być uczciwym człowiekiem. Czy uczciwość ściganej ofiary skruszy twarde serca zabójców? To pytanie Drabik i Krzystek stawiają z naiwnością dziecka, które szeroko otwartymi oczami patrzy na otaczające nas szaleństwo. Podoba mi się ta naiwność, jest w niej bowiem szczera tęsknota za światem prawdy, dobra i piękna, który istnieje w naszych marzeniach. Za światem, w którym miłość jest bezinteresowna, uczciwość popłaca, a szczęście można zbudować własną pracą. Z tymi panami warto pomarzyć.
