Artykuły

Spektaklem "Wiosny Naro­dów w Cichym Zakątku" Adol­fa Nowaczyńskiego na scenie poznańskiego Teatru Nowego Teatr Rzeczypospolitej zainaugurował w sobotę szósty już se­zon swej działalności. I to wła­śnie tym spektaklem Starego Teatru z Krakowa, który tego wieczoru otrzymał tu prestiżową nagrodę dziennika "Rzeczpospo­lita" za najlepsze przedstawie­nie, spośród wszystkich prezen­towanych w ramach Teatru Rze­czypospolitej w minionym sezo­nie.

I rzeczywiście był to bezdy­skusyjnie znakomity spektakl. Zarówno w swej warstwie tea­tralnej: inscenizacyjnej, reżyser­skiej, aktorskiej, jak i interpretacyjno-znaczeniowej. Przedsta­wienie Tadeusza Brodeckiego wydaje się nawet lepsze, bar­dziej dojrzałe myślowo od sa­mego swego literackiego two­rzywa. To co u A. Nowaczyń­skiego było doraźnym pamfletem politycznym ende­ka z obozem Piłsudczyków, tutaj zyskuje jakby szerszy wy­miar, staje się udramatyzowaną lekcją powtarzającej się histo­rii. Na przykładzie nieudanej rewolucji krakowskiej 1848 ro­ku przedstawienie to pokazuje nam całą groteskowość naszych romantycznych uniesień i zry­wów zbrojnych, a przede wszy­stkim absolutnego braku poczu­cia realizmu. Reżyser w progra­mie do przedstawienia twierdzi wprawdzie, że to "Nowaczyński zobaczył dramat polskiej histo­rii jako powtarzalny spektakl - z gotowymi, rozdanymi rolami, z niezmienioną fabułą - i nie­uchronnymi trupami w finale". Wydaje się jednak, że takie je­go odczytanie przede wszyst­kim jest zasługą reżysera oraz kolejnych zawirowań naszej hi­storii. A więc, że dramat Nowaczyńskiego stał się teraz nie­porównanie bogatszy myślo­wo niż w 1929 roku.

Było to przedstawienie tak­że prawdziwym koncertem ak­torskim. To co pokazali w nim: Anna Polony, Ewa Kolasińska, Jerzy Grałek, Tadeusz Huk za­sługiwało na oklaski na stoją­co...