Porywacze dwadzieścia lat później
"Single" w reż. Macieja Adamczyka i Katarzyny Pawłowskiej Teatru Porywacze Ciał w Poznaniu. Pisze Marta Kaźmierska w Gazecie Wyborczej - Poznań.
- No dobra, to jedziemy z tą dwudziestką! - dał sygnał ekipie technicznej Maciej Adamczyk, połowa duetu Teatru Porywacze Ciał, chwilę przed piątkową premierą "Singli" w Teatrze Ósmego Dnia. Razem z Katarzyną Pawłowską rozpoczął właśnie świętowanie jubileuszu. Jeden z najsłynniejszych poznańskich teatrów alternatywnych - mówiący dziś głosem pokolenia czterdziestolatków - gra razem od dwudziestu lat
Nie potrzebują kamer i wizualizacji (choć akurat w "Singlach" je wykorzystują, przypominając spektakle sprzed lat) i rozdętego budżetu. Są twórcami i tworzywem, a często także tematami swoich działań. Jako rekwizyty wykorzystują: banany, oldskulowe szlafroki w paski, pianki do golenia, śmieszne zielone papucie z pomponami i skakankę. W "Singlach" wynoszą te wszystkie skarby na scenę z zaplecza swoich kantorków. W stare role wcielają się też czasem w nowych dekoracjach. Pokazują, że papierowe notesy większość z nas zastąpiła dziś już ajfonami. Ale i to okazuje się dobrym pretekstem, by jak dawniej wspólnie sobie z widzami porechotać.
Przez dwadzieścia lat na scenie można mentalnie sflaczeć. Ale Porywaczom się to nie przytrafiło. Pawłowska i Adamczyk na naszych oczach celowo mylą tekst i podbierają sobie kwestie. Nie są hipokrytami, więc wywlekają na światło dzienne szczegóły łączącej ich relacji. Maciek otwarcie po męsku bryluje i nie daje Kasi dojść do głosu. Ale gdy mówi o tym, jak ważna jest w teatrze cierpliwość, nie ma wątpliwości, że wiele jest w tym autoironii i że w ten sposób swojej partnerce dziękuje.
Co jeszcze pozostaje w głowie z "Singli"? Ano to, że Porywacze na scenie bez żenady klną. W piątek na widowni, obok dyrektor Ósemek Ewy Wójciak, z równym rozbawieniem przysłuchiwał się temu m.in. przewodniczący rady miasta Grzegorz Ganowicz.
