Wrocław. Osiem polskich spektakli Dialogu-Wrocław
Aż cztery w tym zestawie to produkcje wrocławskich scen - Wrocławskiego Teatru Współczesnego, Teatru Muzycznego "Capitol" i Teatru Pieśń Kozła.
Oprócz "Oczyszczonych" wrocławską reprezentację tworzą: "Pieśni Leara" [na zdjęciu] w reżyserii Grzegorza Brala, "Ja, Piotr Riviere, skorom już zaszlachtował siekierom swoją matkę, swojego ojca, siostry swoje, brata swojego i wszystkich sąsiadów swoich " Agaty Dudy-Gracz i "Hopla, żyjemy!" Krystyny Meissner, dyrektorki artystycznej Dialogu.
"Pieśni Leara" teatru Pieśń Kozła odniosły oszałamiający sukces na festiwalu Fringe w Edynburgu, zdobywając nagrody Fringe First, Herald Archangel i Musical Theatre Matters oraz zajmując pierwsze miejsce w rankingu magazynu "The List", w którym ocenie poddano wszystkie 250 uczestniczących w ubiegłorocznej imprezie spektakli. I nawet najostrzejsi krytycy piali z zachwytu: "Gdyby ta recenzja była pieśnią, byłaby pieśnią dziękczynną" - pisała Mary Brennan. Ta opowieść o Learze jest zbudowana z pieśni, których kompozycja burzy linearny porządek - kluczowe sceny z Szekspirowskiej tragedii zostały opowiedziane za pomocą stworzonej specjalnie dla tego projektu muzyki. Ta autorstwa Jeana-Claude'a Acquavivy nawiązuje do chorałów gregoriańskich, z kolei pieśni Macieja Rychłego powstały na bazie koptyjskiej "Ewangelii św. Tomasza". Efekt? Dostajemy emocjonalnie gęstą, wypreparowaną z "Króla Leara" gorzką esencję.
Agata Duda-Gracz, opierając się książce Michela Foucaulta, autora opracowania i komentarzy do dokumentacji śledztwa w sprawie tytułowego bohatera, matkobójcy, który dokonał zbrodni w 1835 roku w normandzkiej wsi, opisując ją później szczegółowo. Prawdziwe wydarzenia są tu jednak zaledwie punktem wyjścia dla autorskiej interpretacji - Duda-Gracz wydłuża listę ofiar młodego Riviere'a, a motywy opisane przez Foucaulta (dorastanie w dysfunkcyjnej rodzinie, pod terrorem histerycznej matki) zostały tu zepchnięte na margines. Dla bohatera spektaklu morderstwo jest bowiem lekarstwem, które żyjących obok niego nieszczęśników może uwolnić od cierpienia i przenieść do lepszego świata.
Jasnym punktem w tym zestawie jest "Hopla, żyjemy!", spektakl, którym Krystyna Meissner żegnała się z Wrocławskim Teatrem Współczesnym, którym kierowała przez trzynaście lat. To opowieść o miłości, która unieważnia starość - w domu starców, którego mieszkańców personel traktuje jak duże niedołężne dzieci, spotykają się po latach Kobieta (Ewa Dałkowska) i Mężczyzna (Jacek Piątkowski). I okazuje się, że uczucie, które między nimi odżywa, jest w stanie wziąć w nawias wiek i przemijanie. Tę pełną nadziei opowieść publiczność Dialogu zobaczy w ostatni dzień, obok węgierskiego "Salonu Ulissesa", który także - niejako na przekór towarzyszącemu festiwalowi hasłu "Gwałt porządkuje świat" - ma w sobie wewnętrzne światło i nadzieję na istnienie ratunku przed tym porządkiem. Oba przedstawienia zespoli przesłanie Krystyny Meissner, wyrażone w liście do widzów, zatytułowanym "Miłość burzy porządek".
Pozostałe polskie przedstawienia, prezentowane na tegorocznym Dialogu, to
* "Kabaret Warszawski", w którym Krzysztof Warlikowski zderza dwie rzeczywistości - Niemiec z okresu Republiki Weimarskiej, gdzie władzę stopniowo przejmują faszyści, i Nowego Jorku po ataku na World Trade Center;
* "Burza" Szekspira w reżyserii Mai Kleczewskiej, gdzie znajdziemy olśniewającą wizję plastyczną i pogłębione dzięki ustawieniom Hellingerowskim kreacje aktorskie;
* "Życie to sen" według Calderona w reżyserii Wojtka Klemma - podaną w transowej formie opowieść o tym, że każda manipulacja nakręca spiralę zła;
* "Macabra Dolorosa" Katarzyny Chlebny w reżyserii Pawła Szarka, rewię DADA w 14 piosenkach z monologami, której bohaterkami są dzieciobójczynie - postaci historyczne, mityczne oraz znane z pierwszych stron gazet, jak skazana niedawno Katarzyna W.
