Artykuły

Odzwyczailiśmy się już od przed­stawień, trwających prawie 4 godzi­ny! A tyle czasu wypełniają "Czer­wone Nosy" Petera Barnesa przed­stawione na wczorajszej premierze prasowej w Teatrze Nowym w re­żyserii dyrektora Eugeniusza Korina. Akcja tego utworu współ­czesnego angielskiego dramaturga osadzona jest w okresie dżumy, jaka ogarnęła Europę w XIV wieku. Zara­za w sposób jaskrawy różnicowała dwie postawy wobec życia: korzys­tania z uciech doczesnych lub też ucieczki w religijność. Obie przybierały często zwyrodniałe fo­rmy - bądź to orgiastycznej rozpusty, bądź też masochistycznej pokuty bi­czowników.

Sztuka Barnesa ma ogromne zale­ty widowiskowe. Jej luźna konstruk­cja pozwala rozbudowywać poszcze­gólne sceny, nizać je na fabularną oś właściwie bez ograniczeń. Ogro­mna to pokusa dla reżysera. Jednak nawet najbardziej efektowne pomysły nużą, gdy jest ich za wie­le...

Moralitet pomieszany z jasełkową ludowością, uliczna dosadność języ­kowa z patosem kościelnego słowni­ctwa: wiernie to oddaje tłumaczenie Stanisława Barańczaka. Nastrój groteski jak w operze żebraczej XVIII-wiecznego rodaka Barnesa Johna Gay'a. Co celnie wzmacniają scenografia i kostiumy zaprojekto­wane przez Pawła Dobrzeckiego i Irenę Biegańską oraz muzyka Je­rzego Satanowskiego. Mieszkaniec protestanckiej Anglii nie ma też żad­nych zahamowań w portretowaniu papieża Klemensa VI jako uosobie­nia tyranii i zachłanności: świetna rola Witolda Dębickiego!

Zresztą aktorsko całe przedsta­wienie jest znakomite. A nie licząc anonimowych wykonawców - trzeba zagrać aż 35 postaci! Naj­ważniejsze z nich kreują Janusz An­drzejewski, Mirosław Konarowski, Mirosław Kropielnicki, Aleksan­der Machalica, Antonina Choroszy, Paweł Binkowski, Andrzej Laj­borek, Zbigniew Grochal. Niektórzy nawet z epizodu tworzą sytuacje zapadające w pamięć - lecz trudno w expressowo zwięzłym felietonie popremierowym wymieniać wszystkie role, gdy ich tak dużo...