Arendt rządzi
"Rzecz o banalności miłości" w reż. Wawrzyńca Kostrzewskiego w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Edyta Błaszczak w Metrze.
Gdybym miała przyznawać gwiazdki, przyznałabym "Rzeczy o banalności miłości" maksimum. Trochę się sobie dziwię, bo w teatrze cenię przede wszystkim eksperyment i formę.
A spektakl Wawrzyńca Kostrzewskiego jest dość klasyczny. Nikt nie śpiewa (jak to bywa u Demirskiego i Strzępki), nie ma wideo (jak u Warlikowskiego), sztuka nie jest długa (Lupa robi nawet osiem godzin). Scenografia to głównie stos książek.
Prostota jest doskonała. Siłą przedstawienia - opowiadającego o romansie Martina Heideggera i Hanny Arendt, dwojga wielkich filozofów XX w. - jest na pewno tekst Savyon Liebrecht. Urodzona jako Sabina Sosnowski w Monachium córka polskich Żydów jest jedną z najlepszych izraelskich dramatopisarek. Skończyła filozofię w Tel Awiwie. Opierając się o swoje akademickie doświadczenia głównym bohaterem, obok wielkich filozofów, uczyniła pewnego studenta (Mateusz Weber). Przybywa on do Hanny Arendt (Halina Skoczyńska) w latach 70., aby zrobić z nią wywiad do uniwersyteckiego archiwum. Arendt oskarżana o obronę Heideggera (doskonały Adam Ferency), który przez chwilę sympatyzował z Hitlerem, ma szansę wyjaśnić naukowcom z Izraela, że jej słynne dzieło "Eichmann w Jerozolimie: rzecz o banalności zła" nie jest antysemickie. Kamera ustawiona na Arendt.., zaczyna mówić, ale pytania jakoś jej nie odpowiadają...
W niby wywiadzie rzece filozofka opowiada o sobie młodej (na scenie świetna Martyna Kowalik), zakochanej w wielkim umyśle, o wojnie i wielkich ideologiach. Nawet przez chwilę nie jest nudno, choć cytowany jest Kierkegaard.
Ledwo weszłam na to przedstawienie, bo bilety wykupiono w mig. A oklaski? Były długie i na stojąco.
