Artykuły

"PAMIĘTNIK ANNY FRANK" - dzieło, którego sława roze­szła się już szeroko po świecie (kiedy zostanie on wydany w Polsce?) opracowany został na scenę przez parę pisarzy amerykańskich (scena­rzystów filmu i telewi­zji): Frances Goodrich i Alberta Hackett. Sztu­ka miała w Europie ogromne powodzenie. Sztuka jest doskonała - osiągnięcie tego nie by­ło łatwe, gdyż pamiętnik zawierał opis bezczynne­go trwania w kryjówce, opis bardzo statycznego życia ludzi ukrywających się przed gestapo. Auto­rzy przeróbki nie uroni­li nic z bogatej wartości psychologicznej pamięt­nika, i dali dzieło sce­niczne, które ogląda się w napięciu.

Przedstawienie w war­szawskim Teatrze Woj­ska Polskiego - same pochwały! Świetna reży­seria Jana Świderskiego, koncert gry aktorskiej (Płotnicki, Hanin, Miecikówna, Traczykówna, Paluszkiewicz, Krasnodębska, Kłosowski, Ja­worski). Zastrzeżenia bu­dzi scenografia Andrze­ja Sadowskiego, cieka­wa, ale nazbyt luźna, jak na kryjówkę w mu­rach starego domu. Poza tym przedstawienie by­ło może zbytnio ,,odjudaizowane" - to raczej były w ogóle przeżycia chowających się przed gestapo ludzi, niż ukry­wających się Żydów.

Mimo to przedstawie­nie warszawskie to wiel­kie osiągnięcie teatru. Osiągnięcie również i ideowe. Właśnie taka sztuka jest teraz jak najbardziej potrzebna.

Dziwiła mnie tylko re­akcja publiczności: nie­ustanne śmiechy na wi­downi, prowokowane la­da jakim "histerycznym" gestem czy słowem akto­rów - tak jakby to by­ła farsa a nie wielki dramat. Śmiech ten dowodził:

1. że widzowie już za­pomnieli o grozie t a m t e g o czasu. To albo bardzo dobrze (uwolnie­nie się psychiczne) albo bardzo źle (zbyt rychłe zapomnienie o najwięk­szej zbrodni).

2. że nie potrafiliśmy w ciągu ostatnich lat wychować widza dla przyjmowania i rozu­mienia w pełni dramatu dziejącego się na scenie, nawet wtedy, gdy aktor posługuje się chwytami z innego gatunku sce­nicznego. A to już na pewno bardzo źle!