Artykuły

PAŃSTWOWY Teatr No­wy w Łodzi uruchomił ostatnio na zapleczach teatru (na II piętrze) tzw. Małą Scenę, przy­gotowując na jej otwar­cie aż trzy premiery równocześnie: "Obronę Sokratesa" Platona (polska prapremiera) w adaptacji, inscenizacji i reżyserii Kazimierza Dejmka, sztukę Charlos Peyret-Chappuis "Judyta" oraz komedię Janusza Warmińskiego "Człowiek z głową".

"Obrony Sokratesa" nie widziałem jeszcze, w Łodzi mówi się jednak o tym przedstawieniu jako o dużym sukcesie zarówno Dejmka jak też grającego Sokratesa Seweryna Bu­tryma.

Bardziej krytycznie przyjęta zo­stała "Judyta", wystawiona po raz pierwszy w Paryżu przed piętnastu laty, z którą zapoznał polskich wi­dzów przed kilku miesiącami (z Ni­ną Andrycz i Stanisławem Jasiukiewiczem) warszawski Teatr Tele­wizji. Dramat Holofernesa rozgrywa się u Peyret-Chappuis na innej pła­szczyźnie, niż u Giraudoux: nie w starciu racjonalistycznego ateizmu z religijnym fanatyzmem, lecz w uwikłaniu Holofernesa w niszczącą namiętność, która doprowadza go do samobójstwa. Tadeusz Minc wygrał ten dramat namiętności i wręcz ma­sochistycznej samoudręki bogatymi ale zdyscyplinowanymi środkami scenicznymi, często jednak kontakt jego z Judytą rwał się, dialog sta­wał się zawisającym w próżni mo­nologiem. Z tego też powodu, a rów­nież być może w wyniku zbyt małej skali dramatycznej aktora, sce­nom wybuchów namiętności brakło tej najwyższej temperatury wrzenia, kiedy w bezwzględnym satrapie na­miętność i gniew czynią z Holofer­nesa prymitywnego samca-władcę. Ale to mijanie się Holofernesa i Ju­dyty spowodowała przede wszyst­kim Zofia Petri, która nie miała do końca wyraźnej koncepcji kreo­wanej postaci, ta trudna bardzo rola przerastała wyraźnie jej możliwości i predyspozycje.