Teatralny esej Lecha Raczaka
"Ach... żyliśmy. Hommage dla Kantora i TÓD" w reż. Lecha Raczaka grupy Orbis Tertius, w ramach rezydencji Sceny Roboczej w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
"Ach... żyliśmy". To brzmi jak westchnie za minionymi czasy a nie tytuł przedstawienia teatralnego. A jednak. Taki tytuł nosi spektakl Lecha Raczaka, którego premiera odbyła się 3 grudnia, dokładnie w 50. rocznicę debiutu Teatru Ósmego Dnia. Autor dodał podtytuł: "Hommage dla Kantora i TÓD". Pod tym skrótem nigdy dotąd nie używanym, kryje się Teatr Ósmego Dnia.
Nie potrafię i nie chcę tego przedstawienia recenzować, bo ma on charakter odświętny nie tylko dla Raczaka i jego przyjaciół, ale również dla mnie. W spektaklu autor odwołuje się wprost do "Ach, jakże godnie żyliśmy", a to było pierwsze przedstawienie Teatru Ósmego Dnia, które widziałem. Pamiętam każdą scenę. Pamiętam też kontekst: duszną salę Masek i tłok...
Siedząc w Scenie Roboczej i patrząc na "Ach... żyliśmy" wracały do mnie wspomnienia nie tylko związane z przywołanym już spektaklem, ale także "Przeceną dla wszystkich", "Więcej niż jedno życie", "Wzlotem"...
Hommage dla Kantora i TÓD nie ma jednak charakteru rocznicowej laurki, nie jest manifestem tęsknoty za minionymi laty. To esej Raczaka na temat ulotności i pamięci, przeszłości i teraźniejszości teatralnej alternatywy, uwikłania artysty w politykę. To przypomnienie, że teatr "robi się" z niczego. Wystarczy trójka aktorów, dwa stoły, wiadro, kilka par nożyczek... I idea, którą artyści pragną zarazić publiczność. Esej ma to do siebie, że jest fragmentaryczny, że musi uwieść czytelnika a w tym przypadku widza. Raczak uwodzi minimalizmem, ściszeniem, swoim charakterystycznym "stylem pisma", stylem teatru, który znamy i który wcale się nie zestarzał, wręcz odwrotnie.
