Dialog z Szekspirem
"Poskromienie złośnicy" w reż. Krzysztofa Warlikowskiego z Teatru Dramatycznego w Warszawie w TVP Kultura. Pisze Jacek Cieślak w Rzeczpospolitej.
"Poskromienie złośnicy" Krzysztofa Warlikowskiego z 1997 r., choć nie jest spektaklem doskonałym, pokazuje, jak tworzył się język jednego z najważniejszych obecnie polskich reżyserów.
Warlikowski był wtedy jeszcze przed "Hamletem", którym w Awinionie utorował sobie drogę na światowe sceny. Ale budował już własny artystyczny świat w dialogu z Szekspirem, starając się współcześnie odczytać jego teksty. Aktorów stołecznego Dramatycznego pokazał w kostiumach z różnych epok - z obrazów Velazqueza, filmów gangsterskich czy prowincjonalnej polskiej rzeczywistości - wywlekając na scenę dzisiejsze pomieszanie estetyk i mód. Całe nasze zagubienie w nowoczesnym świecie, a jednocześnie jego pstre, niekonwencjonalne bogactwo. Petruchio (Adam Ferency) jeździ po scenie na skuterze. Swobodę ujęcia tematu, do którego dopisany jest np. wątek AIDS, podkreśla rodzajowa muzyka Pawła Mykietyna. Teatr jest także miejscem spektaklu, dosłownie. W oczach publiczności - niczym w lustrze - przeglądają się balkony barokowej widowni zamykającej scenę. Pomieszanie płci w przedstawieniu Warlikowskiego to ukłon w stronę Szekspira, którego aktorzy grali również role kobiece, ale i podkreślenie płynnej granicy między kobiecością i męskością, problemu homoseksualnej tożsamości. Najważniejsza jest reinterpretacja motywu Kasi złośnicy (Danuta Stenka), która w wielu tradycyjnych wystawieniach znajdowała szczęście dopiero po ukorzeniu się przed Petruchiem. Warlikowski z gorzką ironią wydobywa z banalizowanego w ten sposób tekstu prawdę o miłości, która jest walką. Pełną kompromisów, rozstrzygającą się często wedle zasady, że ktoś w końcu musi zrezygnować z marzeń. Warlikowski podkreśla też merkantylną stronę sakramentu małżeństwa. Bywa on biznesem, handlem żywym towarem lub umową socjalną. Dlatego finałowy monolog Danuty Stenki ubranej w suknię ślubną, ginącej w ciemnej pustce sceny, jest tak ponury i pozbawiony nadziei.
