Oglądanie niedobrej Agaty Kuleszy to tortura
"Mary Stuart" Wolfganga Hildesheimera w reż. Agaty Dudy-Gracz w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Mike Urbaniak w Gazecie Wyborczej - Wysokich Obcasach.
Kto to słyszał, żeby takiej klasy aktorkę angażować do cyrku?
Są takie nazwiska, na które naród spragniony artystycznych przeżyć leci jak szalony. Nieważne, kto reżyseruje, nieważne, w jakim teatrze, nieważne, ile kosztują bilety, i nieważne, co to za sztuka. Liczy się tylko ona. Na afiszu Krystyna Janda - szturm na kasę biletową, Stanisława Celińska - ludność siedzi choćby na żyrandolach, Danuta Stenka - sold out! Ten los zaczyna dzielić Agata Kulesza, która wzięła szturmem polskie kino i ostatnio, po kilkuletniej przerwie, powróciła na deski swojego macierzystego Teatru Ateneum w Warszawie. Niestety, nie jest to powrót triumfalny.
I nie wiadomo do końca z czyjej winy: Agaty Kuleszy czy Agaty Dudy-Gracz, której kiczowaty teatr jest po prostu nie do zniesienia. Od scenografii zaczynając, na prowadzeniu aktorów kończąc, "Mary Stuart" to festiwal banału i tandety rozgrywający się w celi, w której od lat więziona jest królowa Szkotów.
Umęczona i zbrzydła, z puklem siwych kłaków na głowie szykuje się do drogi na szafot. Czeka na nią kat (Przemysław Bluszcz) wraz ze swym upośledzonym pomocnikiem Hansem (Tomasz Schuchardt). Ten pierwszy stoi przez cały spektakl nieruchomo (biedny Bluszcz), a drugi miota się bez sensu po scenie (biedny Schuchardt). Do tego wszystkiego mamy prawdziwy gabinet osobliwości w składzie: służąca, lekarz, aptekarz Żyd i homoseksualny błazen, którzy towarzyszą królowej w ostatnim dniu i umizgując się do władczyni, marzą o tym, by jak najszybciej zdechła.
O rychłej śmierci Mary Stuart marzyłem i ja, bo oglądanie niedobrej Agaty Kuleszy to tortura niemożebna. Kto to słyszał, żeby takiej klasy aktorkę angażować do cyrku?
