Gąski, gąski, do domu!
"Gąska" w reż. Waldemara Śmigasiewicza w PWSFTViT w Łodzi. Pisze Leszek Karczewski w Gazecie Wyborczej - Łódź.
Oto przykład, co znaczy w teatrze źle wybrany tekst. Waldemar Śmigasiewicz zrealizował w Teatrze Studyjnym "Gąskę" Nikołaja Kolady .
To wesoła historia dwóch facetów - Fiodora, dyrektora artystycznego (Michał Filipiak), i Wasilija (Rafał Dąbrowski), dyrektora administracyjnego prowincjonalnej sceny. Obaj w hoteliku robotniczym sypiają (na zmianę) z Nonną, aktoreczką-gąską (Marietta Żukowska). Na czym nakrywają ich dwie prowincjonalne aktorki, ich żony - Ałła (Magdalena Członka) i Diana (Katarzyna Anzorge). Intrygę "Gąski" Nikołaj Kolada prowadzi według farsowej sztampy. Widzowie wiedzą więcej niż zaskoczone postacie, co ma budzić ogólną wesołość. Ale nie budzi.
Dlaczego? Z powodu złej decyzji reżysera. Waldemar Śmigasiewicz polecił grać role postaci od 20 do 40 lat studentom w tym samym młodym wieku. I studenci, z racji wieku, po prostu nie wiedzą, co grają. Bo szczęśliwie nie kupczą ciałem, zabiegając o korzyści majątkowe, nie walczą w pościeli o role itd. W wyniku usilnych starań piątki wykonawców z komicznej afery łóżkowej robi się dramat naturalistyczny. Miejsce śmiechu zajmuje tzw. psychologiczna głębia. A zamiast symbolicznie nakreślonej scenografii (łóżko), na Małej Scenie Teatru Studyjnego stanęła koszmarna nora: z brudnym barłogiem, majtkami na sznurach, ogórami ze słoja, brr...
Studenci są po prostu za młodzi, za to tekst Nikołaja Kolady, pisany w czasie "pierestrojki", jest po prostu za stary. Myszką trąci nie tylko kontekst społeczny. Przejrzała jest przede wszystkim technika. Postnowoczesność oswoiła widzów z metateatralnymi zabawkami: z wychodzeniem z roli, burzeniem iluzji, mruganiem do widza... Dzisiaj chwyt: "aktorzy grają aktorów", to nuda na resorach. Zwłaszcza gdy "aktor", nieważne, na którym znaczeniowym piętrze, to zbyt mocno powiedziane.
