Artykuły

"I rozstawili namiot wśród nas" Adama Borowskiego i Marcina Kęszyckiego w reżyserii autorów w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.

Najmocniejszą stroną nowej premiery Teatru Ósmego Dnia jest warstwa brzmieniowa, którą na żywo tworzą Szczepan Kopyt i Piotr Kowalski. Ona tworzy nie tylko i nie tyle klimat, co - przede wszystkim - oś konstrukcyjną przedstawienia, która nadaje ciągowi asocjacji aktorskich teatralną formę.

Pretekstem do powstania tego spektaklu była sytuacja dwóch kobiet, które się nie spotkały, które nie wiedziały o swoim istnieniu: Elżbiety Z., bezdomnej, która dwa lata mieszkała w namiocie na poznańskim Piątkowie i Judith M., amerykańskiej artystki, eksmitowanej z siedziby The Living Theater w Nowym Jorku, bo nie była w stanie opłacić czynszu. Obie nie zaakceptowały tego, co zrobili dla nich inni - w dobrej wierze - ludzie. Pierwsza uciekła z domu opieki społecznej i słuch po niej zaginął, druga - szybko zmarła.

Bezdomność bywa czasami aktem własnego wyboru, czasem konieczności życiowej. Bywa przekleństwem, ale i wyzwoleniem - wolnością. Tropy bezdomności nie ograniczają się do dachu nad głową, łazienki z ciepłą wodą, opieki najbliższych...

Spektakl "I rozstawili namiot wśród nas" wpisał się w dyskurs o uchodźcach, dla których opuszczenie swojego kraju oznacza również zgodę na bezdomność. Kęszycki i Borowski podejmują różne tropy bezdomności, rzucają idee, bo sami - jako emigranci z przymusu - poczuli osobiście, co znaczy być bezdomnym w sensie wygnanym. Namioty - jako symbol bezdomności - są wśród nas również mentalnie i o tym warto pamiętać.

Adam Borowski i Marcin Kęszycki, autorzy i odtwórcy postaci oglądanych na scenie, nie oceniają nikogo, nie wartościują ludzkich zachowań. Pokazane przez nich historie są jak newsy wrzucone do internetu. Albo się przy nich zatrzymasz i zastanowisz, albo będziesz szukać kolejnych. Jedyne co, że w każdej chwili, wszyscy możemy znaleźć się w podobnej sytuacji, jak bohaterowie tychże newsów.