Trzy kolory tańca
"En face" w choreogr. Susanne Jaresand w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Głosie Wielkopolskim.
Czerwień "Barocca" podkreśla kunsztowność i wyrafinowanie ruchu. Kolor niebieski, a nawet siny, w "Już się zmierzcha" współgra ze śmiercią. Biel "En Face" kojarzy się natomiast z czystością i pierwotnością.
Premierowy balet Susanne Jaresand "En Face" zrymował się z choreografiami dość mocno zakorzenionymi już w Polskim Teatrze Tańca Pomogło mu w tym podejście do tańca, który jest tutaj czystym ruchem, pozbawionym historii i anegdot. Ale jest to ruch inny, zdecydowanie różny, od tego, który proponują tancerzom w swoich baletach Ewa Wycichowska lub Jacek Przybyłowicz.
Susanne Jaresand sięgnęła po muzykę Ingvara Lidholma, która powstała prawie pięćdziesiąt lat temu. Wyczuwa się w niej skandynawski chłód i spokój. Pod powierzchnią kipią jednak głębokie emocje. Słuchając tej muzyki, wyraźnie dają się zauważyć inspiracje "Świętem wiosny" Igora Starwińskiego. Nie dziwię się, że Jaresand wybrała tę piękną kompozycję.
Choreografka dała dużą swobodę tancerzom. Wyraźnie jednak nakreśliła rysunek choreografii, który z oddali urzekał swoją plastycznością. Jego podstawą jest koło - figura rytualna i pierwotna dla każdego tańca w niemal wszystkich kulturach. Ona też narzuca pewien rytm wewnętrzny tancerzom i nerw, rodzaj emocji, które muszą w sobie wyzwolić. Jaresand niczego nie opowiada. Ruch, który zaproponowała tancerzom, jest wywiedziony z muzyki, nasycony emocjami i energią wewnętrzną.
Szkodą że balet ten rozgrywa się w tak dużym oddaleniu od publiczności. Świetnie w tych warunkach sprawdza się rysunek choreograficzny, zmienność planów, scen zbiorowych z duetami i solówkami. Gubi się trochę kontakt z publicznością. Z założenia "en face" oznacza bliskość. Bycie z kimś twarzą w twarz, to bycie na wyciągnięcie ręki. Ale to, jak bardzo emocjonalnie związani byli ze sobą tancerze na scenie, zobaczyłem dopiero, analizując zdjęcia z przedstawienia.
