Artykuły

Ronald Harwood to jeden z najwybitniejszych, współczes­nych dramaturgów brytyj­skich, znany przede wszyst­kim jako autor "Garderobia­nego".

Genezą napisania "Zatrute­go pióra'' były zdarzenia z ży­cia angielskiego krytyka mu­zycznego Philipa Heseltine'a: spektakl jest próbą ukazania osobliwego studium obłędu je­dnostki. Główny bohater prze­żywa rozszczepienie jaźni kre­ując siebie jako kompozytora, przez siebie - jako krytyka.

Dwie postacie w jednym ciele - z jednej strony szef fachowego pisma muzycznego Erie Wells, nieco zastraszony, lecz pełen godności homose­ksualista, z drugiej kompozy­tor Peter Godwin, opierający swą twórczość na "nieoszlifowanym darze boskim". Godwin żyjący ,,na kocią łapę" z kobietą, nie stroniący od alko­holu agresywny osobnik o nie­zbyt wyszukanym poczuciu humoru. Skojarzenie może być jedno: Dr. Jeckyll i mr. Hyde osadzeni w realiach świata muzyki, kreacji, odbioru i kry­tyki, ale również w świecie obłędu, autodestrukcji i oba­lania autorytetów.

Dwuplanowa inscenizacja jest jakby podkreśleniem dua­listycznego sposobu myślenia bohatera. Wygłaszane kolejne kwestie wraz ze świetnie do­pasowanym podkładem muzy­cznym stanowią o licznych eskalacjach napięcia, mających charakter demaskatorski. Ty­powo brytyjski temat - kry­tyka muzyki - choć elitarny z definicji, staje się przyswa­jalny poprzez ciekawą war­stwę dialogową. Jest ona dla aktorów teatralnym wyzwa­niem. Ze szczególną pewnością podejmują je odtwórca głów­nej roli Tadeusz Huk i wystę­pująca nieco w tle Beata Pa­luch. Goszczący w Krakowie podczas polskiej prapremiery "Zatrutego pióra" Ron Harwood wypowiedział kiedyś ta­kie zdanie: "Teatr wszystko przetrzyma - i zmiany rzą­dów i kłopoty finansowe". Ciekawe, czy wracał do Lon­dynu w podobnym przeświad­czeniu.