Artykuły

"Przypadkowy człowiek" w reż. Anny Kękuś w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.

Yasmina Reza jest mistrzynią psychologicznego niuansu - dlatego jej dramaty tak chętnie są oglądane w całej Europie, w tym w Polsce (np. "Sztuka"). Potrafi nizać z pozornie nieprzystających do siebie elementów historie pełne napięcia, podtekstów, powikłań i pytań. Taki też jest "Przypadkowy człowiek", dramat "wagonowy" o przypadkowym spotkaniu pisarza i jego czytelniczki.

Autor "Przypadkowego człowieka" wsiada do tego samego przedziału na trasie z Paryża do Frankfurtu, w którym pewna powabna dama właśnie zamierza oddać się lekturze "Przypadkowego człowieka". Początkowo on jej nie dostrzega, ona zaś nie umie i po trosze nie chce nawiązać rozmowy. Tak podróżując obok siebie, wchodzą w światy swoich myśli, wspomnień, skojarzeń, którymi z biegłością prestidigitatorki posługuje się autorka.

Z dobrego materiału literackiego powstało pełne napięcia, zaskakujące, rozpięte między rozmaitymi stanami emocji spotkanie z widzami, które Anna Kękuś (reżyseria i scenografia) zorganizowała w foyer Teatru Polskiego. Widownia siedzi jak w wagonie (tyle że wzdłuż składu pociągu), a proste elementy skromnej dekoracji, scenografia dźwiękowa i światło, a wreszcie wyobraźnia, dodają resztę. Grażyna Barszczewska (Kobieta) i Krzysztof Kołbasiuk (Mężczyzna) powołują na oczach widzów wewnętrzne światy dwojga podróżnych. Grają niestrudzenie, bez chwili wytchnienia, bo kiedy jedno z nich monologuje, to drugie gra bez słów - podziw budzi trafny dobór delikatnych, choć wyrazistych środków, finezyjnie oddających stany bohaterów. Dwa monologi tworzą to subtelne przedstawienie, które pobudza do refleksji nad przemijaniem i każdą chwilą, uciekającą bezpowrotnie, a czasem zmieniającą całe życie. "Przypadkowy człowiek" to świetny teatr tzw. środka - przeznaczony dla widza, który poszukuje w teatrze nienatrętnej podpowiedzi, jak żyć.