Wszyscy są winni
"Sceny myśliwskie z Dolnej Bawarii" Martina Sperra w reż. Grażyny Kani w Teatrze Polskim w Poznaniu. Pisze Jacek Wakar w Urodzie Życia.
Tytuł brzmi sielankowo, ale "Sceny myśliwskie z Dolnej Bawarii" w poznańskim Teatrze Polskim to mocne widowisko. Zrealizowała je Grażyna Kania, która z równym powodzeniem pracuje w Polsce i w Niemczech. Jej znakiem firmowym są inscenizacje tekstów gorących, podejmujących tematy bolesne i trudne. Teatr Kani próbuje ukazywać jak w soczewce społeczne patologie i choroby współczesnego świata.
Najlepszym przykładem jest jej niedawne przedstawienie "W mrocznym mrocznym domu" według sztuki amerykańskiego autora Neila LaBute'a, w którym zmierzyła się z tematem seksualnego wykorzystywania dzieci. Kania zazwyczaj nie bawi się w subtelności, uderza prosto między oczy, chcąc wytrącić publiczność z błogiego samopoczucia. Nie inaczej jest z jej najnowszym spektaklem. Nazwisko Martina Sperra zapewne niewiele powie polskim widzom. Tytuł - "Sceny myśliwskie z Dolnej Bawarii" - już więcej, ale skojarzą go przede wszystkim z obecnym swego czasu na naszych ekranach filmem opartym na sztuce Sperra.
Dramaturg sportretował mieszkańców niewielkiej wsi w Bawarii żyjących od lat w rytmie swoich przyzwyczajeń. Na pierwszy rzut oka grupa ta wygląda przyjaźnie, ale wystarczy iskra, by objawiła swą nienawistną twarz. Gdy na jaw wychodzą homoseksualne skłonności mechanika Abrama, nikt nie zawaha się, by zapolować na niego jak na zwierzynę. Grażyna Kania dba, by ze sceny Teatru Polskiego wybrzmiało jak najmocniej oskarżenie z dramatu Sperra. Poznańscy aktorzy pokazują wiejski tłumek bezkompromisowo, nie próbując szukać dla swych bohaterów usprawiedliwień. Skromna scenografia nie odciąga uwagi od słów i czynów postaci. Wiele sekwencji niemal pozbawiono ruchu. Wystarczą tępe spojrzenia mieszkańców wioski, skandowane przez nich słowa i gotowość do zadania bólu. Właśnie te zacięte twarze zapamiętuje się długo po wyjściu z teatru.
