Premiera "Gwiazdy" Kajzara we Współczesnym
"Gwiazda to jeden z najznakomitszych i najczęściej wystawianych tekstów Helmuta Kajzara wpisujący się w koncepcje teatru meta-codziennego. Teatru odrzucającego zasadę trzech jedności, dyktat logiki, formy, estetycznej tyranii. Teatru mówiącego o tym, co powszechne i jednostkowe, skupionego na człowieku i tym, co należy do sfery jego przeżyć i emocji. Reżyseruje Krzysztof Czeczot. Premiera 24 września.
W spektaklu Krzysztofa Czeczota Gwiazdą jest aktor owładnięty obsesją tekstu, roli, z którą całkowicie się utożsamia. Człowiek samotny, niespełniony, znajdujący się na skraju rozpaczy i szaleństwa, "ciało świecące pozornie", ciało świecące światłem odbitym, światłem, które wygasło. To człowiek skazany na wieczne nienasycenie, na istnienie "zawsze tylko na podobieństwo". Stanowiące integralną część spektaklu nagranie Tadeusza Łomnickiego w roli Gwiazdy [Teatr Polskiego Radia, reż. Zdzisław Wardejn, 1976 r.], jest głównym punktem odniesienia dla bohatera, źródłem jego obsesji, lustrem, w którym usiłuje się odbić.
Współczesna, pełna pop-kulturowych odniesień inscenizacja Czeczota wpisuje się mocno w meta-codzienną koncepcję teatru Kajzara. To polifoniczna opowieść o granicach aktorstwa, gry, o przeżyciu, które za wszelką cenę chce się stać sztuką.
Jadwiga Juczkowicz
Gwiazda - aktor, aktorka, człowiek. Gwiazda to "ciało świecące pozornie, świecące światłem, którego źródło wygasło". Marzyciel skazany na wieczne nienasycenie, niespełniony artysta owładnięty obsesją roli, z którą całkowicie się utożsamia, skrzywdzone, domagające się miłości dziecko, rozżarzony kawał materii spalający się w tragicznej trajektorii upadku. Chciałem dotrzeć do jego wnętrza, uchwycić moment tuż przed upadkiem, usłyszeć to "wygasanie", przeżyć je. Gwiazda to przedstawienie dwupłaszczyznowe, które rozgrywa się jednocześnie w ciszy i w hałasie, wewnątrz i na zewnątrz bohatera. Widz sam, korzystając ze słuchawek, może wybrać sposób uczestnictwa, percepcji, odbioru tego, co się dzieje na scenie. Może wejść do głowy głównego bohatera i posłuchać jego myśli.
Krzysztof Czeczot
W spektaklu realizowanym w WTW po raz pierwszy w polskim i europejskim teatrze wykorzystany zostanie dźwięk binauralny - nagrany przy pomocy tzw. "sztucznej głowy". Będzie to ścieżka dźwiękowa, która - odtwarzana w zwykłych słuchawkach - da doskonałe złudzenie pełnej, naturalnej przestrzeni akustycznej. Krzysztof Czeczot sięgał już po tę technikę w swoich produkcjach radiowych. Urządzenie do nagrania wypożyczyła teatrowi Politechnika Wrocławska.
