Poezja nie doszła do głosu
Godzinę trwa w Teatrze Dramatycznym spektakl poświęcony Baczyńskiemu i jest to godzina, która się dłuży. Przede wszystkim dlatego, że zabrakło głównego bohatera spotkania - poezji. Zabrakło z winy reżysera i scenografa przedstawienia w jednej osobie - Waldemara Krygiera, który uczynił wiele, by duch uleciał, a słowo stało się nieistotne. Nie ufając widać poecie i sile jego wiersza, postanowił "wesprzeć" go. Scenografią, muzyką, efektami akustycznymi i świetlnymi. Zabrał się do tego z rozmachem. Inscenizacja zamordowała poezje.
Miejscem, w którym się to dokonało jest przepastna, obnażona duża scena teatru, pełna porozstawianych narodowych rekwizytów, mających unaoczniać zapewne obraz ginącego świata. Przerażająco długie są te metry, które muszą za każdym razem pokonywać wchodzący i schodzący ze sceny aktorzy. A chodzą uparcie przez cały czas. Jest to całe misterium, kroków, zatrzymań, zwrotów, powrotów, ucieczek. Gdy już, już wydaje się, że będzie można skupić przez chwilę uwagę na słowie, poraża światło, rozprasza muzyka, a i aktor, który w tym czasie zdążył pokonać spory kawał sceny, odzywa się z drugiego jej krańca, Zanim i skończy strofę można być pewnym, że nieraz zmieni jeszcze miejsce.
Aktorzy generalnie sprawiają wrażenie, że nie czują wiersza. W tej sytuacji, to nawet nie dziwne. Wyjątek stanowi Zofia Rysiówna, ale z takim stażem i warsztatem można sięz nawet oprzeć złej inscenizacji.
Osobny rozdział, to muzyka Pawła Buczyńskiego. W pierwszym kwadransie - obiecująca. Wydaje się, że będzie w stanie oddać nastrój poezji i widowiska. Gdy jednak okazuje się, że nastroju nie ma, staje się po prostu drażniąca, jak większość elementów tego spektaklu. Poezja Baczyńskiego, ściszona. kameralna niesie sama w sobie wystarczający ładunek dramatyzmu, by obejść się bez tego całego sztafażu jaki zafundował jej teatr. Szkoda, że nie mogła dojść do głosu.
