Philip Glass. Pan od popoptymizmu
Dziś w Krakowie na Opera Rara jego "A Madrigal Opera" w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego, a w warszawskim Polin Sinfonia Varsovia gra "Symfonię nr 3" i Koncert fortepianowy "Tirol" z Piotrem Orzechowskim jako solistą. To dlatego, że za dziesięć dni Philip Glass kończy 80 lat - pisze Anna S. Dębowska w Gazecie Wyborczej.
Jego muzyka jest nieuchwytna: ani głęboka, ani płytka, pozornie prosta, ale intrygująca, monotonna, lecz przykuwająca uwagę. Jest jak kameleon, który dopasowuje się do koncepcji artystów sztuk wizualnych, stąd pewnie wyjątkowy sukces komercyjny Glassa.
Przez całe życie starał się wychodzić poza ograniczenia. Choć nie był buntownikiem, to z pewnością dzieckiem kontrkultury - ze swoją fascynacją Wschodem, przejściem na buddyzm, udziałem w nowojorskiej subkulturze na Greenwich Village oraz koncepcją dzieła otwartego.
Sławę zapewnił mu romans z kinem ("Koyaanisqatsi", "Godziny", "The Truman Show"), teatrem (Robert Wilson), tańcem i multimediami; z muzyką indyjską; z muzykami alternatywnymi, jak Laurie Anderson, i popowymi, jak David Bowie czy Brian Eno. Wkładał rock w utwory symfoniczne, wykorzystywał czar minimalizmu. "Otwarta, potencjalnie bezkresna, nasycona popoptymizmem" - pisze o jego muzyce brytyjski krytyk Alex Ross.
Pochodzi z Baltimore, komponował od 12. r.ż., pracował w fabryce, by zarobić na studia w elitarnej nowojorskiej Juilliard School of Music. W Paryżu nie zasmakował w awangardzie, więcej dała mu przyjaźń z grającym na sitarze Ravim Shankarem i podróż po Indiach i Tybecie w latach 60.
W Nowym Jorku stworzył własny zespół, wciąż aktywny The Philip Glass Ensemble, z którym rozwijał swoje koncepcje i koncertował. Sławę przyniósł mu "Einstein on the Beach" (1976), spektakl muzyczny bez libretta i narracji, w którym Einsteina grają skrzypce, a tematem są "nauka, technologia i ekologia". Idealny kompozytor na nasze czasy?
