Eee
"Wszystko zmyślone" Anny Karasińskiej w reż. autorki w Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Maciej Stroiński.
Jestem fanem Karasińskiej, ale tego spektaklu to chyba nie bardzo. Właśnie: TEGO SPEKTAKLU. Oni ciągle to mówią, "ten spektakl", "ten spektakl". Kurwicy idzie dostać! "Akcja posuwa się głównie poprzez rozmowy o akcji" (o czym innym wprawdzie, ale Dorota Masłowska). Ile to się tam podobno nie dzieje... Tylko że wszystko jest POWIEDZIANE i trzeba sobie dowyobrazić, a jest tego dużo, dużo do wyobrażania, nie liczyłem, ale spokojnie parędziesiąt pomysłów na godzinę. Jak na mnie za dużo. To takie kobietkowe: tylko gadać i gadać. Jakbym siedział w poczekalni i słuchał, że ten powiedział to, tamten zrobił tamto i taka sytuacja. I tylko słuchasz, a chciałbyś zobaczyć, nie zawsze masz popołudnie na swą twórczość własną. Jeszcze chwila, a skończy się to Wyrypajewem, mówię Wam. Niechby się coś ZADZIAŁO, some action please! Ale okej, tak też można, zresztą ona już tak robiła, por. "Fantazja" z TR-u. Że aktor jest płótnem i ma dać pole widzom - i reżyserce. Elementarne zadanie aktorskie brzmi: szatafaka. Teraz PANI MÓWI, a ludzie się patrzą. A dyrektor odchodzi.
Wiadomo, że wizytówką tej artystki jest naiwność. Nie że aż Nikifor, nie że sztuka prymitywna, ale jednak minimal, prostota. Tylko jak piąty raz "jestem naiwna", to mnie to zaczyna walić. To jak Waldek Mandarynka u Witkowskiego, co się raz pociął na żywo, w napadzie wrażliwości, i już na zawsze został w mediach jako WRAŻLIWY. Trzeba czasem zmieniać strategie podrywu.
Do tej pory jej spektakle były bardzo śmieszne. Ja nie rozumiałem metafizycznych zapadni, które tam podobno były, i że to wszystko ma coś ponoć zmienić w świecie, ale bawiłem się bosko, bo był aktor podany na patelni, bez panierki, i można się było posikać ze śmiechu. A tutaj jadą o śmierci, o nadziei, ryczą, wizualizują, normalnie oaza. A idź mi z czymś takim.
