Sznurówki, polityka i "nołfiuczer" (fragment)
- Teatr to nie jest kino, malarstwo, muzyka. My tak naprawdę bawimy się cały czas z taką doczesnością, czasowością, czymś, co jest i zaraz przemija - mówi reżyser JAN KLATA.
Iza Głowacka: Mówiłeś kiedyś o specyficznej, innej niż w pozostałych częściach Polski energii Warszawy. Jaka ona jest?
Jan Klata: W "Weź, przestań" będzie sporo pozytywnych wibracji, bo jest dużo muzyki Boba Marleya... Ale rzeczywiście jest taka specyficzna energia, która może być wykorzystana konstruktywnie albo destrukcyjnie. Na pewno ona jest widoczna dla ludzi z zewnątrz i samo jej natężenie może być dla nich nieznośne. Jak się wychodzi z Dworca Centralnego, to wszystko tu pędzi i wiruje.
I to doświadczenie chciałeś uwiecznić w spektaklu?
Nie wiem, czy uwiecznić. Uwieczniłem na kilkadziesiąt minut i ta wieczność tyle dokładnie trwa. To jest zresztą piękno teatru, że trwa chwilę. Potem ludzie wychodzą, zapalają się światła i może zostaje w im pod powiekami jakiś obraz, wrażenie.
No to niewiele pozostaje po teatrze...
Teatr to nie jest kino, malarstwo, muzyka. My tak naprawdę bawimy się cały czas z taką doczesnością, czasowością, czymś, co jest i zaraz przemija. Dlatego przejście podziemne jako miejsce dla akcji spektaklu jest bardzo fajne - ktoś przechodzi i za chwilę go nie ma. A tablica - miejsce uświęcone krwią Polaków - zostaje.
Czy w tym kryje się jakaś prowokacja? Będziesz się starał burzyć kolejne polskie mity?
Ja nie robię spektakli po to, żeby cokolwiek burzyć. Po prostu dla mnie Polska jest bardzo ważna i to, co we mnie siedzi, tak naprawdę jest ogromnie naznaczone polskością. Nie powiem, że napiętnowane, bo to by było jednoznacznie negatywne. Ale kiedy wyjeżdżam za granicę, tym bardziej widzę, jak bardzo jesteśmy określani przez miejsce, w którym się urodziliśmy.
