"Żeby nie było śladów" w Teatrze Polonia
"Żeby nie było śladów" Cezarego Łazarewicza w reż. Piotra Ratajczaka w Teatrze Polonia w Warszawie - pisze Witold Sadowy.
"Żeby nie było śladów" to przeniesiona na scenę Teatru Polonia wstrząsająca opowieść o tragicznej śmierci Grzegorza Przemyka, zamordowanego w bestialski sposób przez Służbę Bezpieczeństwa w czasach PRL-u, i o jego matce poetce, opozycjonistce Barbarze Sadowskiej. W adaptacji Piotra Rowickiego, reżyserii i opracowaniu muzycznym Piotra Ratajczaka. Oparta na motywach książki Cezarego Łazarewicza pod tym samym tytułem, uhonorowanej Nagrodą "Nike". Szedłem na to przedstawienie z ogromnym zaciekawieniem. Szczególnie, że żyłem w tych czasach. Byłem świadkiem tych wydarzeń, uczestnicząc w pogrzebie Grzegorza Przemyka. Razem z tłumem warszawiaków, którzy wyszli na ulicę w roku 1983, aby zaprotestować przeciwko bezprawiu i metodom Służby Bezpieczeństwa. Przedstawienie jest bardzo dobrze zrobione od strony reżyserskiej, inscenizacyjnej i aktorskiej. Ma atmosferę i klimat tamtych dni. Aktorzy z wielkim zaangażowaniem wcielają się w poszczególne postacie, grając po kilka ról, ze znakomitą Agnieszką Przepiórską na czele w roli matki Grzegorza, Barbary Sadowskiej. Rolę Przemyka gra młody utalentowany Adrian Brząkała, student IV roku Wydziału Aktorskiego łódzkiej PWSTFTViT. Reszta wykonawców to doświadczeni i znani aktorzy, z różnych teatrów. Mający na swoim koncie wiele doskonałych ról - Jolanta Olszewska, Wojciech Chorąży, Paweł Pabisiak i Michał Rolnicki. Ciekawą scenografię zaprojektowała Matylda Kotlińska, kostiumy Grupa Mixer a ruch sceniczny Arkadiusz Buszko. Reżyserem świateł jest Waldemar Zatorski. Wszystkim należą się wielkie i zasłużone brawa. Dowodem sukcesu były długie owacje na stojąco na premierze. Sztuka jest bardzo aktualna. Może jedynie trochę za długa. Jest kilka momentów przeciągniętych w końcowych partiach przedstawienia.
