Z TEATRU
Teatr Mały wystawił głośną swego czasu sztukę Augusta Strindberga "Taniec śmierci", w której autor daje obraz pożycia małżeńskiego ludzi nerwowych, przeczulonych, nadwrażliwych, a skutkiem tego doskonale umiejących wytwarzać t. zw. "piekło domowe". Strindberg umie patrzeć w dusze ludzkie i chwytać na gorącym uczynku najtajniejsze ich odruchy, z okrucieństwem analizując charaktery bardzo ciekawe z punktu widzenia psychologicznego, lecz i nad wyraz przykre i samoudręcząjące się. Okrucieństwo, jakich dopuszczają się względem siebie wzajemnie małżonkowie w "Tańcu śmierci", wywierają głębokie, lecz i bolesne wrażenie i zdaje się stwierdzać, że życie jest matnią, w której szamocą się serca, nie wiadomo za co, po co i dlaczego. Mrok panuje w tych sercach i nawiewa melancholję w dusze słuchaczy, którym autor niczego nie oszczędził i wygrał na ich nerwach całą tragikomedję stosunku dwojga ludzi, żyjących w jednym domu, ale na dwu przeciwległych punktach; po okropnościach tego żywota, a raczej tej męczarni-w epilogu niespodziewanie przychodzi spokój, pogoda i uciszenie wszystkich buntów i porywów. Gra sztukę Strindberga teatr Mały doskonale. Obok Adwentowicza, doskonałego odtwórcy roli męża, wyróżnia się p. Aldona Jasińska, która może niezupełnie jeszcze daje sobie radę z trudnościami roli, ale gra starannie, z miarkowaniem, w wielkich momentacli szczęśliwie podkreślając zasadnicze cechy charakteru odtwarzanej postaci oraz p. Kindler. Pytanie tylko, czy sztuki tego rodzaju, co, "Taniec śmierci" dziś, gdy we wszystkich prawie krajach Europy - odbywa się istotny taniec śmierci wystawiać należy; nerwy nasze i tak są już szarpane i wyczerpane, a dusze łakną pogody i wesela, czegoś jaśniejszego, czegoś, co na chwilę chociaż dałoby możność zapomnieć o rzeczywistych okropnościach życia. Czy więc warto dobrowolnie poddawać się wrażeniom, które miłemi nie są? Czy trzeba koniecznie dawać obraz okrutnych zmagań się z losem i udręczać słuchaczy?
