Prapremiera ku pamięci Kazimierza Dejmka (dobrze, że tego nie widział)
"Utracona cześć Barbary Radziwiłłówny" wg sztuki Alojzego Felińskiego w reż. Agaty Puszcz w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Premiera sztuki "Utracona cześć Barbary Radziwiłłówny" rozpoczęła upamiętnianie 70. urodzin Teatru Nowego. Odwołując się do dorobku Kazimierza Dejmka, współzałożyciela i patrona sceny, nowy szef artystyczny, Maciej Wojtyszko, zaordynował przypomnienie o "Barbarze Radziwiłłównie". Sztukę Alojzego Felińskiego mistrz wyreżyserował w 1958 r. Prorokowano klęskę. Ale jak pisał krytyk Jan Kott: "klapy nie było", do tego "na widowni komplety". Tym razem jednak proroctwo może się spełnić...
Na podstawie starej sztuki, tę obecnie wystawioną napisał Jarosław Murawski. Byłam na spektaklu dzień po premierze. Pół sali, martwa cisza na widowni, choć skecze i numery stand-upowe stanowią to, co składa się na dwuczęściowy spektakl. Są: Barbara (ta wiodąca, to występująca gościnnie Anna Bieżyńska), Baśka, Jej Wysokość Barbara II, i jeszcze "Barbara dalej zwana
Giżanką". Wszystkie mają swój udział w historii, która politycznie i romansowo zaznaczyła się w naszych dziejach. Zagubiony Zygmunt August (Bartosz Turzyński) miota się między zakręconą matką, królową Boną (Monika Buchowiec), dworem i tak toczy się zabawa w miłość i nienawiść. Głupota dostojnych przerywana jest złotymi myślami w stylu - cytuję: "nie ma nic, czego Polak nie umie spier...ić". Całość wyreżyserowała Barbara Puszcz, wykorzystując balkon, akwarium-wannę, muzykę na żywo, projekcje wideo, narratorkę streszczającą "na luzie" przebieg zdarzeń i parę równie odkrywczych pomysłów. "To opowieść o tym, że nikt nie ma wpływu jak zostanie zapamiętany" - rekomenduje swój zamysł literacki Murawski, podkreślając, że występuje przeciw koturnowości. I trudno się z tym nie zgodzić, ale powtórzę za klasykiem "Cyryl jak Cyryl, tylko te Metody"...
