F.Z.K. zobaczył...
Najoryginalniejsze komedie wyrastają z tradycji gatunku. Żonglują elementami z cudzych rekwizytorni. Często są to zbieżności bezwiedne. Wątpię, by Redliński pamiętał, iż produkcja gwoździ bawiła publiczność w Takich czasach Jurandota. Dwadzieścia kilka lat temu... Może sprawia to sam sekret wywoływania śmiechu, może wiara w satyryczne pewniaki, ogrywanie i opisywanie raz jeszcze komediowych archetypów? Nerwowe krążenie po pokoju syna we Wcześniaku to Zapolska. Dziecko o świadomości dorosłego - Mrożek. Bohater, któremu nie chce się wstać - Różewicz. A przy tym wszystkim sztuka Redlińskiego napisana jest w stylistyce charakterystycznej fila autora Awansu. Przedstawia groteskowo zdeformowaną rzeczywistość, ujawnia komizm zdeformowanego myślenia i języka bohaterów. Świat Wcześniaka poddany zostaje ciśnieniu konfliktów, które nie mieszczą się w M-3. Dom zamienia się w poligon bezwzględnej walki. Strony atakujące to Ojciec - personifikacja prywatnego terroru i Synowa - pomnik triumfującego macierzyństwa. Zmasowany szturm likwiduje opór. Wśród nakazów i zakazów - Syn i Sąsiad muszą przegrać. Zadławić się przymusowym szczęściem... Redliński do końca nie mógł się zdecydować, co pisze: komedię czy pamflet. Stąd wyraźny dysonans pomiędzy komediowością życiorysów postaci i partiami publicystycznymi sztuki. Chwilami nazbyt dosłownymi. Mimo widocznych gołym okiem mankamentów konstrukcji i błędów w sprzedawaniu dowcipów dialogowych - Wcześniak budzi duże zainteresowanie. Jest utworem nie tylko o czymś, ale i przeciw czemuś. Jak na pozycję współczesną to bardzo wiele. Teatr na Woli dał autorowi szansę. Zapewnił Wcześniakowi inteligentną i dowcipną reżyserię Janusza Zaorskiego oraz oprawę scenograficzną Andrzeja Krauzego - syntezę kiczu życia. Spośród wykonawców warto zapamiętać Stanisławę Celińską (Synowa), Henryka Bąka (Ojciec) i Jana Matyjaszkiewicza (Sąsiad). Występujący gościnnie Matyjaszkiewicz najbliższy był chyba idealnej wizji autorskiej i reżyserskiej spektaklu.
