Duży teatr
"Strych" to najnowszy spektakl Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. Po blisko trzech tygodniach wystawiania okazuje się, że jest to wielki sukces kasowy. Ale jest to też "duży teatr".
O tym przedstawieniu można pisać niemal w samych superlatywach. Na strychu pewnej kamienicy zjawiają się cztery duchy: Smyk, Osiłek, Krasnal Latarnik i Książę. Wyrzuceni z rejestru bajkowych postaci, tułający się od kilkuset lat po świecie w poszukiwaniu kogoś, kto odmieni ich smutny los. Ten ktoś to Przewoźnik Transformen, który ma ich przewieźć na Szczęśliwą Gwiazdę. Cóż, kiedy nie odpowiada na wezwania czterech zapomnianych duchów. Mogą one pokładać nadzieję w dobrych ludziach, którzy często odwiedzają tytułowy strych. Są to Mamcia - grana przez Ninę Skołubę, Bajtek (jej "wnuczek", utalentowany cybernetyk) i jego sympatia Nutka (studentka konserwatorium). Razem, duchy i ludzie, sprowadzają Transformena. Wydarzeniom na scenie towarzyszy świetna muzyka Gabora Pressera, która tworzy świetną całość z tańcem i śpiewem aktorów. Scenografia Petera Kastnera i Ireneusza Salwy oraz choreografia Doroty Furman to przykład wykorzystania sceny teatralnej niemal do maksimum. Dobra gra aktorów sprawia, że "niemuzyczne" fragmenty przedstawienia są czymś więcej niż dialogami oddzielającymi kolejne melodie. Jedyne zastrzeżenia mam co do obsadzenia Anny Milczarczyk w roli Nutki. Ta rola wymaga pewnego "aktorskiego idealizmu", romantyki, której Jej aktorce, moim zdaniem, brakuje. Szczególnie zauważalne staje się to w zestawieniu z grą jej partnera, Roberta Łuchniaka.
A finałowy temat muzyczny, a właściwie pieśń utrzymana w klimacie "Ody do radości", brzmi w uszach długo po wyjściu z teatru.
Niektórzy jednak sądzą, że "Strych" jest zbyt bajkowy by traktować go poważnie.
