Omdlały koń albo wypchany pies
Jean Paget twierdzi, że pod postacią lorda Henry-Jamesa Chesterfielda, głównego bohatera "Omdlałego konia" Francoise Sagan kryje się... sama autorka. Ta właśnie sztuka, powstała w 1966 roku, miała zerwać z teatrem typowo bulwarowym i podjąć tematykę bardziej poważną i refleksyjną. Nie do końca to się powiodło. Sama sztuka oparta jest na dość typowej konstrukcji dramaturgicznej i schematach psychologicznych postaci. Henry-James - Anglik z wyspiarską flegmą i takimż poczuciem humoru - ożenił się dla pieniędzy z Felicyty i wiedzie nudny żywot lorda. Felicyty, skrajnie zniewolona przez konwenans dama, za wszelką cenę stara się utrzymać rodzinne status quo. Synek Bertram pozuje na intelektualistę, a żądna miłosnych przygód córka Priscilla przywozi z paryskich wojaży narzeczonego Huberta Darsay. Ale przebiegły młody Francuz zamierza ożenić się wyłącznie z majątkiem narzeczonej, a jeszcze do tego sprowadza swoją kochankę Coralię Vemet, którą zamierza wydać za Bertrama.
Najciekawszy w całej sztuce jest wątek uczucia, jakie nawiązuje się między podstarzałym Henrym-Jamesem a młodą i pełną temperamentu Coralią. Ten właśnie wątek eksponuje w swojej inscenizacji "Omdlałego konia" Romuald Szejd. Reżyser trafnie dobrał obsadę. Temperament sceniczny Leszka Teleszyńskiego dokładnie odpowiada wzorcom angielskim. Potrafi też dobrze wygrać specyficzny humor, jaki niesie ta postać, np. kiedy dialoguje z... wypchanym psem. Przezabawną postać neurotycznej lady Chesterfield buduje Hanna Stankówna (aktorka jest również autorką przekładu). Sprawdza się, z małymi wyjątkami, młodzież w tym spektaklu, zwłaszcza "francuska" para Coralia i Hubert. Jolanta Piętek jest aktorką nie tylko urodziwą, ale i potrafiącą wydobyć z postaci Coralii delikatne niuanse i półcienie. Przekonujący jest Marek Bukowski. Widać, że ten młody aktor radzi sobie równie dobrze w filmie, jak i na scenie. Gorzej jest z rodzeństwem Chesterfieldów. Jeszcze Andrzej Chyra próbuje nadać Bertramowi charakterystyczny, komediowy rys, natomiast Priscilla Katarzyny Chrzanowskiej całkowicie pozbawiona jest wdzięku i wyrazu.
