Czwarty dzień Festiwalu Prapremier
"Rewolucja, której nie było" Teatru 21 z Warszawy na XVIII Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy. Pisze Anita Nowak.
Oparta na bezowocnym strajku osób niepełnosprawnych w Sejmie Rewolucja, której nie było w reżyserii Justyny Sobczyk to jeden z najciekawszych dotąd spektakli tegorocznego festiwalu. I to nie tylko dlatego, że na scenie oprócz trojga zawodowych aktorów, pojawiają się autentyczne osoby z zespołem Downa. Opowiadają o swoich losach, doznaniach, wzruszają cierpieniem, ale też prezentują talenty; wokalne, taneczne, poetyckie; bo bardzo ciekawa i oryginalna jest też forma przedstawienia. Utalentowanej młodzieży w trakcie ich wokalno- tanecznych popisów towarzyszył grający na żywo zespół Pokusa.
Bezduszność, okrucieństwo i brak wyobraźni części społeczeństwa wobec osób niepełnosprawnych i ich bliskich, demaskują monologi matek wygłaszane przez aktorki - Martynę Peszko i Beatę Bandurską. Są one reakcją na autentyczne hejty internetowe. Wypowiedzi kobiet przeplatane są aktywnością dzieci w szkole specjalnej, pod opieką nauczyciela, w którego postać wciela się Maciej Pesta. Zajęcia edukacyjne i terapeutyczne przedstawiane są w taki sposób, żeby pokazać różnorodne zdolności uczniów, przeżycia niedostrzegane przez tzw. normalnych, choć w istocie bezmyślnych i bezdusznych, a więc tak naprawdę bardziej kalekich niepełnosprawnych członków społeczeństwa.
Na scenie wykorzystano autentyczne transparenty strajkujących. Świadomość tego nie pozostaje bez wpływu na spektakl. Przydaje energii aktorom. Wykonawcy wywiązują się ze swych zadań bardzo dobrze. Wchodzą ze swoimi kwestiami zawsze w stosownym momencie, nie potrzebują suflera.
Spektakl kończy się znakomitą aktorsko scenką. Jedna z dziewcząt, utalentowana tancerka, Magda Świątkowska wszelkimi siłami usiłuje obronić się przed wcieleniem jej do schodzącej ze sceny grupy osób niepełnosprawnych. Jak ten jej protest się zakończył? Nie wiadomo, bo publiczność po wyklaskaniu owacji, po prostu wyszła do szatni, zostawiając dziewczynę w towarzystwie starszej pani, może babci na scenie...
