Artykuły

"Wieczór Trzech Króli" w reżyserii Silviu Purcarete to spektakl bardzo ładny. Umiejętnie oddaje zawiłości i śmieszności szekspirowskiej intrygi. Lubię oglądać bardzo ładne i prześmieszne spektakle, bo przypomina mi się podstawówka i wyjazdy do teatru w Płocku na "Calineczkę" i "Szatana z siódmej klasy" - dla e-teatru z Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku pisze Paweł Sztarbowski.

Purcarete to niegdysiejsza gwiazda teatru europejskiego. W "Wieczorze Trzech Króli" rzeczywiście czasami widać przebłyski sprawnej i energicznej ręki reżyserskiej. Zachwyca zwłaszcza wizja plastyczna - oszklone kredensy ustawione na tle rozbielonego tła, na szafkach poustawiane całe rzędy ogrodowych krasnali. Krzykliwy kicz miesza się z wysmakowaniem starych drewnianych witryn i lekką przaśnością kostiumów. Rzecz dzieje się ni to w hoteliku ni w domu wariatów, którego mieszkańcy zapełniają sobie czas drobnymi złośliwościami i intrygami, szczególnie miłosnymi. Ubrani są współcześnie. Ich zachowanie przypomina klaunadę, która nabiera mocy w zestawieniu ze smutną muzyką, graną na żywo. Nie wiadomo, czy postaci tworzą realną historię, która zdarzyła się u brzegów Ilirii, czy tylko odgrywają ją przed sobą dla zabicia czasu i przetrwania niedoli jak w "Dekameronie". Nic tu nie jest do końca serio ani buffo z końcowymi ukłonami włącznie. Niektóre sceny przypominają sekwencje i sposób prowadzenia aktorów charakterystyczne dla filmów Felliniego. Z zastrzeżeniem, że jest to Fellini dla ubogich.

Szkoda, że te wszystkie użyte bardzo świadomie środki służą zaledwie dobrej zabawie. Dramat Szekspira odarto z melancholijnego nastroju, który pod płaszczykiem komedii kryje spory potencjał wciąż aktualnych problemów - tożsamości płciowej, zdrady, oszustwa, chaosu dzisiejszego świata. Sprowadzenie ich do siatki niewymyślnych intryg sprawia, że to, co można by postawić jako problem, staje się bezmyślnym gagiem.