Orędzie na Międzynarodowy Dzień Teatru artystów Teatru 21
Aktorzy i aktorki warszawskiego Teatru 21, osoby z zespołem Downa i autyzmem, przekazują swoje przesłanie z okazji dzisiejszego święta teatru.
W naszym teatrze mówimy o życiu codziennym.
Mówimy o naszej przyszłości, o naszym dążeniu do samodzielności, żebyśmy mogli coś w tym życiu robić, pracować i rozwijać nasze talenty aktorskie!
Ale mamy też inne talenty!
Nawet jak wszystkiego nie rozumiemy, mamy poczucie humoru, mamy poczucie swojej wartości.
I tego Wam życzymy!
Droga Rodzino Teatralna!
Dzisiaj jest 27 marca 2020 roku. Święto Teatru! Koronawirus zamknął mnie w domu.
Czy to prawda, że mój kolega aktor nie dostanie pieniędzy za spektakl?
Chcę go pocieszyć.
Dzisiaj świętujemy Międzynarodowy Dzień Teatru!
To ważne Święto dla nas wszystkich!
Dzisiaj nie możemy dawać widzom emocji.
A lubimy jak się śmieją i płaczą.
Dzisiaj trzeba mówić tylko o teatrze!!!
Drodzy Aktorzy, moi najbliżsi z Teatru 21, Ci z Polski i Świata.
Teatr jest dla nas drugim domem.
Wiem to!
Nasze Koleżanki i Koledzy są drugą rodziną.
Wszystkie plany i marzenia pozostały w zawieszeniu.
Nie tylko aktorzy, ale cały zespół teatralny jest zawieszony.
Nasi wspaniali ludzie teatru: reżyserzy, inspicjenci, scenografowie, kostiumolodzy, garderobiane i cały zespół techniczny.
Wszyscy mamy smutne myśli.
To prawda! Ale już wkrótce -moim zdaniem - ten wirus się skończy.
Teraz Teatr odpoczywa, żeby działać od nowa!
Teatr to nie bajka.
W esencji teatru są: Przyjaźń! Nadzieja! i Miłość!
Zespół jest jak rodzina.
I nawet wirus tego nie zmieni.
Rozumiemy Was, że się boicie.
My też o tym nie wiedzieliśmy.
Zbierajcie pomysły na nowe spektakle.
Szkoda, szkoda, że teatry są zamknięte, ale wy aktorzy zwyczajni możecie grać w internecie i czytać książki fantastyczne.
Uczcie się języka angielskiego.
Jak mówić i pisać.
Jak pracować w bistro.
Mówcie: Jestem aktywnym aktorem.
Chcę podróżować po świecie.
Martyna Wojciechowska - kobieta świata.
Ja - mężczyzna świata.
Chcę pracować. /Nie/ Siedzieć na dupsku.
Rewolucja!
Nie chcemy litości!
Laleczką z porcelany chcę być!
Trzymajcie się ciepło. Rozumiem, że nie macie możliwości zarabiania pieniędzy.
Niestety. Jesteśmy z Wami całym sercem.
Teraz jest czas na pisanie i myślenie o sobie, jak tu należy zmienić życie na lepsze.
Niech żyje teatr!!!
