Po ekspresji - banał
"Miasta kobiet" w choreogr. Iwony Olszowskiej, Aleksandry Dziurosz i Iwony Pasińskiej w Atelier Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu. Pisze Karolina Matysik w Głosie Wielkopolskim.
Najpierw była prezentacja poszczególnych etapów budowy spektaklu i próba konfrontacji z widzem, następnie pokaz przedpremierowy, a w niedzielny wieczór - premiera "Miasta kobiet".
W pierwotnej wersji, składające się na projekt, trzy autonomiczne choreografie: Iwony Olszowskiej, Aleksandry Dziurosz i Iwony Pasińskiej, grane były podczas jednego wieczoru. Po konsultacji z publicznością, wykrystalizowane i dopracowane pod każdym względem, "Związki rzeczowe" Olszowskiej i "Homo Querens" [na zdjęciu] Dziurosz mogliśmy obejrzeć w niedzielę, natomiast premiera "Moment. Gra II" Pasińskiej odbędzie się osobno za parę tygodni.
W układzie Olszowskiej równocześnie dział się taniec, wizualizacje i muzyka Jej rozważania o skomplikowanych relacjach między kochankami dodatkowo wzmacniały bezpośrednie słowa piosenek Andrzeja Sadowskiego. Trzy grupki tancerzy przy użyciu swoich ciał i jednego rekwizytu (kanapy, szklanego pudła czy metalowego stelaża) stworzyli niezwykle ekspresyjny pokaz tego, co skomplikowane między kobietą, mężczyzną i przedmiotami. Tancerze udowodnili, że ruchem, synchronizacją gestów i powtórkami choreograficznymi można przekazać bogatą w przemyślenia treść.
Zupełnym przeciwieństwem był spektakl "Homo Querens". Pomysł Aleksandry Dziurosz, by przez pięć osobnych części uzasadnić, dlaczego warto żyć, wydał mi się nieco banalny i przegadany. Krótkie historie ani nie zachwycały wykonaniem, ani nie oddziaływały zbytnio na wyobraźnie. Oglądało się przyjemnie, niestety bez entuzjazmu, którego nie zabrakło podczas pierwszego spektaklu.
