Niezabawna, ale odświezona
90 lat temu aktorka z zawodu, Gabriela Zapolska powołała do życia panią Dulską. I przez te lata wciąż obecna jest ona polskich scenach. Przedwczoraj pojawiła się znowu. Tym razem w Gnieźnie w reżyserii Zdzisława Wardejna. I chociaż ta uosabiająca polskie kołtuństwo starsza pani tak dobrze jest wszystkim znana, przedstawienie spotkało się z zaskakująco szerokim rezonansem. Aż dwa autokary przyjechały na premierę z Poznania. Warto było?
Wardejn przesunął akcje sztuki w czasie, aby ją trochę odświeżyć i uwspółcześnić. Rzecz rozgrywa się - co dość jednoznacznie sugerują scenografia i muzyka - w dwudziestoleciu międzywojennym. Dulska nie jest starą Herod-Babą, lecz panią w średnim wieku i to z pewnymi nawet pretensjami. Wszystkie postacie są stonowane, a ich postawy życiowe - bardziej przez to wydają się zracjonalizowane. A to spowodowało pewne konsekwencje. Najwięcej straciło na tym farsowe ostrze komedii. Podczas przedstawienia salwy śmiechu na widowni raczej nie wybuchają. Antykołtuńskie ostrze satyry też zostało jakby przez to trochę ukryte.
Trochę inna jest więc w tym przedstawieniu i cała ta moralność, i sama pani Dulska. I trochę bliższa przez to tej, jaką przed laty w Kaliszu pokazała Izabella Cywińska, biorąc w obronę Dulską. Nie ona była największym złem w jej przedstawieniu, lecz cała ta straszna rodzina. Mąż figurant, impotent i fajtłapa, nieudane i rozwydrzone dzieci. Gdyby nie Dulska wszystko by się przecież rozleciało.
Coś z tego jest też w przedstawieniu Wardejna. Niestety, zabiegi te nie zostały doprowadzone konsekwentnie do końca, a co najgorsze nie wszystkie sprawdzają się w planie działań aktorskich. Dulska Bożeny Mrowińskiej jest trochę bezbarwna, podobnie Zbyszko Bogdana Ferenca.
W interesujący sposób zaistniała natomiast w tym przedstawieniu Justyna Polkowska jako Tadrachowa, żywą postać stworzyła też Jolanta Skawina - Juliasiewiczowa.
