Kij w mrowisko
"Napis" w reż. Waldemara Śmigasiewicza w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Plakat podpowiada jasno: kij włożony w mrowisko burzy porządek. Tę przysłowiową funkcję w sztuce Geralda Sibleyrasa spełnia tytułowy "Napis", czy raczej znak równości, który ktoś postawił pisząc na ścianie windy: Lebrun = chuj. Lebrun, nowy lokator eleganckiego domu, jest zbulwersowany, a ponieważ lubi wiedzieć dlaczego, szuka autora inskrypcji.
Temat na skecz lub komedyjkę zmienia się w psychodramę rozpisaną na sześć osób, dwa okna z widokiem na inną kamienicę, stół, parę krzeseł, butelkę, kieliszki i miseczkę z migdałami. Dociekania, kto spostponował Lebruna, odsłaniają pustkę i kabotyńskie życie dojrzałych ludzi, którzy jak w amoku prześcigają się, by sprostać wzorcom z reklam, telewizji i kolorowych magazynów. Trzeba być trendy i cool, jeździć na rolkach, "bawić się, bawić" - jak rozkazującym tonem powtarza jeden z bohaterów, więc dążą do folderowych ideałów.
Gra z obraźliwym słowem w tle staje się coraz bardziej żałosna, a trzy kabotyńskie pary małżeńskie coraz bardziej drażniące. Szczęśliwie sztuka trwa niecałe półtorej godziny, a wiedzie do dydaktycznie przewrotnej konkluzji, że Lebrun zasługuje na obelgę, bo próbuje nie poddawać się zbiorowemu szaleństwu. Tekst ma swoją felietonową siłę i dyżurne felietonowe stwierdzenia.
Reżyser Waldemar Śmigasiewicz stara się rozkładać akcenty, obnażając beznadziejne udawanie, a podawanie tekstu, nie realizatorskie pomysły, jest tym co najistotniejsze w inscenizacji, której na pewno lepiej by służyła scena kameralna.
W aktorskiej grupie wyróżniają się Mirosław Henke, buńczuczny faszysta in spe, i kumpelski luzak Marek Bogucki. Grają także: Janusz German, Ewa Andruszkiewicz-Guzińska, Barbara Szcześniak, Beata Ziejka.
Kto lubi przypadki z gatunku "znacie? no to posłuchajcie", niech się przekona, jak to jest z tym ch... w "mrowisku".
