Złośnica Stuhra
Kasia-złośnica występuje w pantalonach. Petruchio przyjeżdża na swój ślub przebrany za punka. Ta współcześnie wystawiona na nowohuckiej scenie komedia Szekspira przyciąga od czterech lat tłumy młodych widzów. Entuzjastycznie przyjęli ją recenzenci.
Pisano, że Stuhr nadał szekspirowskiemu Poskromieniu złośnicy klimat farsy, w której każdy chwyt jest dozwolony. A przy tym przedstawienie jest konsekwentne, żywe i efektowne.
Spektakl bawi publiczność, śmieszy i zaskakuje. „Przebieranka goni przebierankę, pointa pointę, cytat wyłania się z cytatu. Tu Wajda, tam Lupa, błysk szyderczy i podobieństwo znika, wywołując śmiech dwuznacznością skojarzeń”.
Zaskakują nowe interpretacje głównych postaci komedii. W przedstawieniu Stuhra Kasia nic jest wcale zadziorną złośnicą, lecz dziewczyną urokliwą, śliczną, przewyższa wszystkich swoją inteligencją. Nazwano ją złośnicą trochę melancholijną, trochę złość udającą. chwilami nawet liryczną.
„Zmienił się więc dramaturgiczny powód jej jędzowatości: karykaturalna zgraja zasługuje wyłącznie na to. by ich kopniakami wy rzucać z domu i ośmieszać” – pisał Jacek Sieradzki na łamach „Polityki”.
Zdaniem recenzenta w Petruchiu trudno doszukać się tradycyjnego, jowialnego poskramiacza. To inteligentny, ruszający na podbój świata chłopak.
Tadeusz Nyczek zauważa, że wszystko, na czele ze scenografią i aktorstwem, balansuje na delikatnym pograniczu pastiszowej szmiry i brawurowego kabaretu. „Kilkuwersowe dialogi, innemu reżyserowi nic zaprzątające głowy, tu urastają do osobnych epizodów, dziełek samych w sobie” – pisał. Niemały w tym udział przekładu Stanisława Barańczaka, jak zwykle pełnego dwuznaczności, dowcipnego i współczesnego.
Autorką scenografii do spektaklu jest Elżbieta Krywsza, muzyki – Jolanta Szczerba. Premiera Poskromienia złośnicy odbyła się w czerwcu 1991 roku.
