Wigilia w teatrze
"Wigilijna opowieść" w reż. Józefa Jasielskiego w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Dawniej świętowaliśmy Wigilię w gronie rodziny i najbliższych przyjaciół. Teraz z początkiem grudnia zaczyna się swoisty festiwal winszowań i dzielenia się opłatkiem szefów z pracownikami, polityków i radnych ze swoimi wyborcami, sponsorów i mecenasów z ich podopiecznymi.
Wszyscy jesteśmy pełni dobroci, chociaż na co dzień jest jej coraz mniej. Taki festiwal dobrych życzeń jest natomiast uzasadniony w teatrze, zwłaszcza w przedstawieniu familijnym. Takim jest wystawiona w sobotę w gnieźnieńskim Teatrze imienia Aleksandra Fredry w Gnieźnie "Wigilijna opowieść". Tu spotykają się dorośli i dzieci, by utwierdzić się w przekonaniu, że za sprawą świąt może dokonać się w nas pozytywna przemiana.
Mamy więc w nieśmiertelnym opowiadaniu Karola Dickensa, zręcznie zaadaptowanym przez Józefa Jasielskiego, i teatr romantycznej grozy (w scenie z duchami), i wodewil (piosenki i krzepiąca serce przemiana obrzydliwego skąpca i samoluba w dobrego wujaszka i szefa). A wszystko szczęśliwie zmierza ku finałowi, w którym aktorzy schodzą na widownię i dzielą się opłatkiem z widzami.
Autorskie przedstawienie Józefa Jasielskiego, w którym jest on i reżyserem, adaptatorem tekstu we własnym przekładzie i scenografem, dobrze wpisuje się w dydaktyczny i wychowawczy model gnieźnieńskiego teatru adresowanego głównie do dzieci i młodzieży szkolnej. Jasielski nieoczekiwanie dobrze sprawdza się nawet jako scenograf. Jego dekoracje są chyba nawet lepsze niż niejednego współpracującego z tą sceną zawodowego plastyka.
Na dobro przedstawienia trzeba też zapisać rolę tak obrzydliwego w pierwszych scenach, a tak szczęśliwe odmienionego, Ebenezera Scrooge'a w wykonaniu Michała Frydycha oraz efektowną scenę tańca szabrowników rozkradających jego ziemski dobytek (dzieło choreografa, Juliusza Stańdy). Razi natomiast chwilami ów nadmiar ciepła i umoralniającej dydaktyki oraz tradycjonalizm.
