Artykuły

Marek Bukowski jest inżynierem energetykiem po Politechnice Warszawskiej, autorem kilku powieści i dramatów ("Ciałopale­nie"). Jego opowiadanie "Niech żyją agenci" przeniósł w 1998 r. na ekran Teatru Telewizji znany operator i reżyser Witold Adamek. Jest to upiorna wizja naszej pogodnej rzeczywistości. Opowieść koncentruje się wokół realizującej "gorący" materiał filmowy Re­porterki (Małgorzata Kożuchowska) z niezależnej firmy. Mogłaby być córką Agnieszki z "Człowieka z marmuru". O ile jednak boha­terka filmu Wajdy doskonale wiedziała, jakie aspekty rzeczywisto­ści interesują ją najbardziej, o tyle Reporterka w spektaklu Adamka w chaosie nieustannych zmian skazana jest na wieczną improwiza­cję. Kamera wideo nieustannie wdziera się w każdą szczelinę penetruje kulisy skomplikowanych zabiegów kilku cynicznych, żąd­nych władzy graczy, manipulujących dla własnych potrzeb niczego nie podejrzewającymi ludźmi za pomocą... cudów.

Mało znaczące ugrupowanie polityczne zyskuje znakomite no­towania w mediach dzięki plotce o pojawieniu się na jednej ze ścian gabinetu ich Bossa (Stanisław Penksyk) fosforyzującego wize­runku... "przewodniczącego związku", który dość szybko przemie­ni się w "marszałka", lepiej akurat notowanego. Pięć minut wydo­bytej z niebytu partii kończy się aresztowaniem jej Bossa za nad­użycia finansowe. "Marszałek" na ścianie okaże się szybko... "Leninem". Dwóch mężczyzn oglądających materiały filmowe niezależnej Reporterki, zastanawia się, kto za nią stoi.

Marek Bukowski niezwykle krytycznie patrzy na polską współ­czesność. Z gorzką ironią kreśli sylwetki polityków, zarówno tych z lewa, jak i z prawa. Bez ogródek piętnuje obłudę i powierzchow­ność przysłowiowej polskiej religijności oraz nachalność i zakłama­nie mediów.