Dla dzieci i młodzieży
Dwa piękne przedstawienia, przeznaczone przede wszystkim dla dzieci i młodzieży możemy oglądać w Warszawie. Pierwsze z nich – to bajka Ernesta Brylla Słowik, wystawiona w Teatrze Lalka w inscenizacji i reżyserii Juliany Całkowej, ze scenografią Adama Kiliana i muzyką Bogumiła Pasternaka. Znana dzieciom i młodzieży baśń Andersena została napisana przez Brylla wierszem, którego rymy piękne i płynne, jakże łatwo wpadają da ucha zwłaszcza podbudowane odpowiednio dobraną i skomponowaną przez Bogumiła Pasternaka muzyką.
Ludowe motywy prawdziwego żywego słowika zostają w pewnym momencie zastąpione „trelami” słowika mechanicznego w atmosferze dyskoteki dworskiej (rzecz wszak dzieje się na dworze królewskim), z dobrą muzyką w stylu pop. A co za entuzjazm na sali, gdy rozpoczyna się ta zawrotna dyskoteka) Był to strzał w dziesiątkę, który wcale nie przyniósł klęski prawdziwemu słowikowi, ożywił tylko w sposób zabawny całą grę aktorską a intrygę treści podbudował w nowoczesny, dowcipny sposób. I sprawa druga: w spektaklu nie występują lalki, ale żywi aktorzy. Teatr Lalka dał więc swoim widzom w prezencie spektakl pełen niespodzianek. Główną rolę, grał Andrzej Arciszewski, który swoje słowicze trele wykonuje na skrzypcach. Pomaga mu w wytrwaniu na dworze, pełnym złośliwych intryg, skierowanych przez dworaków przeciwko słowikowi Maria Sienkiewicz, która występuje w roił Wiatru, Włodzimierz Fijewski jest Cesarzem. Świetnym oberżystą jest Jan Pękała, Ministrem — Mirosław Różycki, Generałem — Władysław Pękalski, Szefem policji – Andrzej Kozarzewski. Znakomita oprawa scenograficzna dopełniła całości tego udanego pod każdym względem przedstawienia.
Niespodziankę dla dzieci i młodzieży przygotował także Teatr Ochoty, który wystawił Sen nocy letniej Wiliama Szekspira, w przekładzie K. I. Gałczyńskiego, reżyserii Haliny i Jana Machulskich, ze scenografią Doroty Woyke i Izabeli Chludzińskiej, muzyką Edwarda Żuka i ruchu scenicznym Krystyny Marynowskiej. Niespodzianka dużego formatu, bo obsadę aktorską przedstawienia stanowi młodzież, która nadaje nie tylko ton całemu spektaklowi – żywość ruchu, mimiki, temperament, z jakim odgrywa niektóre sceny, ale – co najważniejsze — wysoką klasę gry aktorskiej. Zabawne sytuacje wymyślone przez figlarza Puka bawią widownię. Przedstawienie jest tak pomyślane przez reżyserów, żeby tradycyjnie już dla Teatru Ochoty — wciągnąć w akcję przynajmniej część widowni. I to się uda je.
