Molier na weneckim karnawale
Giovani Pampiglione, znany z wielu znakomitych inscenizacji na polskich scenach, postanowił wystawić Chorego z urojenia Moliera w konwencji weneckiego karnawału, w odpowiedniej oprawie scenograficznej i muzycznej. Niech żyje iluzja, niech precz pójdą smutki, niech wszystkich ogarnie atmosfera cudownej fiesty.
Do projektu włączył znakomitego scenografa Santi Magneco i znanego kompozytora Macieja Małeckiego. Kostiumy Magneco są piękne i wysmakowane, cieple w kolorach, podobnie jak cała scenografia.
Atmosfera fiesty przesłoniła nieco niedostatki gry aktorskiej. Niektóre postacie pozbawiła wyrazistości, inni w tej wyrazistości niepotrzebnie szarżowali. Andrzej Grabowski, tytułowy chory z urojenia, dość długo nie mógł złapać właściwego tonu i w pierwszej części bardziej przypominał – niestety – Ferdynanda Kiepskiego niż postać Molierowską. Gubią się w tej radosnej sztuce tak doświadczeni aktorzy, jak Tadeusz Kwinta (Berald) i Krzysztof Jędrysek (Pan Wonny). Nijaki jest Kleant w wykonaniu Bartka Kasprzykowskiego. Wyróżniają się: Czesław Wojtala (Pan Biegunka) i Feliks Szajnert (Pan Czyściciel) oraz Błażej Wójcik jako pyszny Tomasz Biegunka. W konwencję świata fiesty łatwiej weszły panie: Agnieszka Schimscheiner (Belina), Natalia Strzelecka (Ludwisia) oraz świetna w roli Antosi Anna Tomaszewska. To na dobrą sprawę od jej brawurowego zagrania, w drugiej części, roli fałszywego doktora coś zaczyna się na scenie dziać. Nawet Argan przestaje być Ferdynandem Kiepskim i staje się autentycznym chorym z urojenia.
Druga część przedstawienia wprowadza nas w atmosferę Molierowską, co więcej – ukazuje poprzez fiestę jego inne oblicze. Całość dopełnia „finał w bieli”, zaśpiewany więcej niż poprawnie. Jak na weneckiej promenadzie przy nie mniej znanym placu św. Marka.
Czy taki Molier nas przekonuje? Czy można go grać w konwencji weneckiego karnawału? Giovanni Pampiglione udowadnia, że tak.
