„Semiramida” jedyna na świecie
Semiramida, monumentalna opera Gioachino Rossiniego, pierwszy i ostatni raz wystawiona w Polsce w roku 1865 w Warszawie, dziś po 129 latach ma swoją drugą premierę na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu. Miłośnicy opery oczekują, że będzie ona wydarzeniem kulturalnym na skalę ogólnopolską. Na pewno zaś będzie jedyną graną w tej chwili na świecie Semiramidą, należy bowiem do oper bardzo trudnych i kosztownych w realizacji.
Teatralny kształt Semiramidy jest dziełem artystów włoskich — reżysera Giovanniego Pampiglione i scenografa Santiego Migneco. Pampiglione od lat utrzymuje bliskie kontakty z Polską — reżyserię studiował na warszawskiej PWST, tłumaczył na włoski m.in. Witkacego i Mrożka, często współpracuje z polskimi teatrami. Przed premierą akcentował swój kult dla muzyki Rossiniego i powiedział, że dedykuje tę Semiramidę zmarłym niedawno Federico Felliniemu i Giuletcie Masinie.
Muzyka Rossiniego, bardzo patetyczna w charakterze, o monumentalnych rozmiarach, stawia wysokie wymagania wszystkim wykonawcom — orkiestrze, chórowi, a zwłaszcza śpiewakom. Muszą oni dysponować nie tylko głosami wielkiej urody, lecz także umiejętnie pokonywać techniczne trudności, którymi najeżone są rozbudowane recytatywy, koloraturowe arie i skomplikowane fakturalnie sceny ansamblowe.
Teatrowi Wielkiemu udało się pozyskać grupę solistów gwarantujących interpretację rossiniowskiej frazy na najlepszym poziomie. Partię Arsace będzie kreować światowej sławy śpiewaczka Ewa Podleś, dysponująca koloraturowym mezzosopranem o niespotykanej, ciemnej barwie i niezwykłej sile dramatycznej głosu. Podczas drugiej premiery, w niedzielę, w tej roli słuchać będziemy Bożeny Zawiślak z Krakowa.
Semiramidę zaśpiewa solistka Warszawskiej Opery Kameralnej Agnieszka Kurowska a Assura Janusz Borowicz. Spośród artystów poznańskich wystąpią: Danuta Trudnowska, Błażej Grek, Piotr Liszkowski i Andrzej Ogórkiewicz. Kierownictwa muzycznego podjął się gościnnie, związany na co dzień z Filharmonią Poznańską, Andrzej Borejko.
Na bogatą, liczącą ok. 40 utworów, twórczość sceniczną Rossiniego składają się przede wszystkim opery komiczne, z nieśmiertelnym Cyrulikiem Sewilskim na czele. Sam kompozytor mówił: „urodziłem się do opery buffa”. Jednak pisał przecież także dzieła poważne, takie jak Tankred, Otello, Wilhelm Tell czy Mojżesz – obecnie w repertuarze poznańskiej sceny operowej.
Semiramida również należy do gatunku opera seria. Powstała na podstawie tragedii Woltera, przerobionej na libretto przez Gaetano Rossiego. Jej fabuła – w ogólnych zarysach zbliżona do greckiego mitu o Orestesie i do wątków szekspirowskiego Hamleta – jest zarysowana niezbyt wyraziście. Akcja toczy się w starożytnej Babilonii. Główna bohaterka, królowa Semiramida, po nagłej śmierci swego małżonka szuka jego następcy. Wybór pada na młodego Scytę -Arsace, którego obdarza gorącym uczuciem. Arcykapłan świątyni Baala wyjawia młodzieńcowi, że jest synem Semiramidy i zgładzonego podstępnie króla. Arsace, aby pomścić ojca, chce zabić sprawcę nieszczęścia, księcia Assura, ale przez pomyłkę pozbawia życia własną matkę, królową Semiramidę.
Reżyser na konferencji prasowej przed paroma dniami nie zdradził szczegółów swojej wizji scenicznej Semiramidy. Podziękował za to solistom za stworzenie prawdziwie artystycznej atmosfery podczas pracy, a dla Teatru Wielkiego miał wiele slow uznania za kultywowanie dziel Rossiniego. Dodajmy, że przygotowany do spektaklu program jest wyjątkowo pięknie wydany i obszerny — zawiera m.in. streszczenie i pełny tekst opery w językach włoskim i polskim.
