Czekając na Becketta
Ostatni taki kwartet i nie gra. Kolejka po bilety w cenie 35 tys. zł. na Czekając na Godota w Teatrze Małym ustawiała się na kilka godzin przed otwarciem kasy. Niemal jak za dawnych dobrych czasów. Spektakl zagrano 10 razy, ostatni 9 XII i nic nie wskazuje na to, by przed końcem lutego wznowiono przedstawienie. Dyr. Instytutu Teatru Narodowego p. Kośla podpisał z aktorami kontrakt na 10 przedstawień i wyjaśnił Gońcowi, że spektakl już się zwrócił w eksploatacji, ponieważ była to niskonakładowa realizacja. Można byłoby na tym przedstawieniu zarobić, ale co z tego, kiedy Janusz Gajos gra w Teatrze Powszechnym Jan Kobuszewski w Teatrze Kwadrat, Krzysztof Kowalewski i Wiesław Michnikowski w Teatrze Współczesnym — trudno jest więc skoordynować terminy wszystkich artystów. Nie chodzi przy tym o jeden, dwa, czy trzy dni, ale o dłuższy okres. Becketta nie da się zagrać z marszu, a przy graniu trzech spektakli co dwa, trzy tygodnie aktorzy za każdym razem pracują jak przed kolejną premierą. Wprawdzie kontrakt za jedno przedstawienie przynosi aktorowi przynajmniej połowę jego miesięcznych poborów w macierzystym teatrze, ale w stosunku do tego ostatniego ma on przecież zobowiązania zawodowe. I tu jest pies pogrzebany. Wiele nadziei na ożywienie życia teatralnego pokłada się w realizacji przedstawień kontraktowych. Najprostszą receptą na sukces są przedstawienia z gwiazdami – najlepiej małoobsadowe. Rzecz jasna, jeżeli mają być dochodowe muszą być eksploatowane, a to wymaga od aktorów zrezygnowania na pewien czas z pracy w swoim teatrze, co z kolei często bywa niemożliwe, ponieważ żaden zdrowo myślący dyrektor teatru nie zgodzi się na udzielenie urlopu aktorowi, który gra w aktualnie wystawianych spektaklach. Gdyby więc pojawiła się duża liczba przedstawień kontraktowych mogło by to oznaczać postępujący odpływ gwiazd aktorskich ze stałych zespołów.
