Czy Godot nadejdzie
I oto mamy najlepszą sztukę Becketta wyreżyserowaną przez beckettologa. Antoni Libera, bowiem, przełożył na nasz język wszystkie dramaty Becketta (a także sporo Innych utworów), jest autorem licznych publikacji na ich temat, a ponadto znając osobiście wybitnego pisarza i pozostając z nim w bliskim kontakcie przez wiele lat, często korzystał ze wskazówek i rad dotyczących tłumaczenia i wystawiania sztuk dramaturga. I, między innymi, ten fakt sprawia, że obecna realizacja Czekając na Godota wydaje się być najbardziej wierna duchowi tej sztuki i wymogom samego autora.
W Polsce wielokrotnie wystawiano ten utwór w chwilach przełomowych; kryzysowych dla kraju. Słynna Kreczmarowska realizacja z 1957 r., pojawiając się na fali odwilży stała się rozrachunkiem z tamtym czasem. Oczekiwanego w sztuce Godota, który nigdy nie nadszedł interpretowano jako ów dobrobyt obiecywany narodowi przez komunizm. Często wystawiano tę sztukę eksponując jej stronę czysto formalną.
Libera poszedł w zupełnie innym kierunku, zrealizował spektakl pozapolityczny. Wskazał na uniwersalizm utworu (sytuując go w wielkiej tradycji literackiej, gdzie znajdują się także utwory m.in. Szekspira), na jego wartości filozoficzne, na wyłaniający się ze sztuki obraz świata i los ludzkości. Swój spektakl obsadził reżyser naszymi najlepszymi aktorami komediowymi. Komizm, bowiem, odgrywa w tym przedstawieniu zasadniczą, rolę. Reżyser posługuje się nim jako podstawowym środkiem na drodze do wydobycia istoty sensów zawartych w sztuce. Poprzez komizm dochodzi się tu do ukazania dramatu. Przejmującego dramatu człowieka z nieodłącznym mu doświadczeniem samotności, dramatu daremnego oczekiwania, dramatu rozczarowania i nadziei, zwątpienia i wiary. Bo taki jest porządek świata.
Czytelność intencji, rzetelna reżyseria i doskonała gra aktorów: Wiesława Michnikowskiego, Krzysztofa Kowalewskiego, Janusza Gajosa i Jana Kobuszewskiego to niepodważalne atuty tego przedstawienia.
