Nic się nie dzieje
Samuel Beckett — Czekając na Godota, przekład i reżyseria Antoni Libera, scenografia Aleksandra Semenowicz — premiera w Teatrze Małym — na Scenie instytutu Teatru Narodowego.
Nic się nie dzieje. Gdzieś na polnej drodze, między drzewem a kamieniem utknęli dwaj ludzie. Inni dwaj będą tu przychodzić — codziennie. Zamienią parę słów. Ci pierwsi dalej będą czekać. Czekać na Godota. Ale on nigdy nie przyjdzie.
Z tej właśnie, pierwszej i najgłośniejszej sztuki Becketta, dramatu bodaj największego w literaturze XX-wiecznej wzięło się potoczne powiedzenie: czekać na Godota. Ulica przechwyciła z elitarnego tekstu hasło-sens. To nobilituje. Nawet jeśli nikt nie uznał Czekając na Godota za bestseller, ten dramat jest kamieniem milowym współczesnej sztuki.
Z górą pół wieku temu usynowiony przez Francję Irlandczyk, współtwórca tzw. drugiej awangardy teatralnej, dokonał niebywałego odkrycia: udramatyzował pustkę, nicość. Powiadano, że sięgnął koszmaru obrazów Hieronima Boscha, te grzebie się w egzystencjalnych rozterkach istnienia, że wreszcie przytłacza pesymizmem, każę się śmiać w strachu. Wszystko to prawda. Cala twórczość Becketta ma właściwie jeden temat: tajemnicę Losu.
Antoni Libera, wytrawny znawca, tłumacz dzieła Becketta, pokazał Godota bez zbędnych interpretacji. Po prostu kazał mówić oddając plac Autorowi. Nic się nie dzieje — żadnych podpowiedzi, dodatków. Tylko Beckett i aktorzy. Stawka doborowa, o jakiej może marzyć każda renomowana scena — Krzysztof Kowalewski, Wiesław Michnikowski (jako Gogo i Didi), Jan Kobuszewski i Janusz Gajos (Lucky i Pozzo). Jeszcze się pewnie nie wszystko „dograło”, ale napięcie, jakie jest na scenie — elektryzuje publiczność. Finezja Michnikowskiego, przewrotność Kowalewskiego, liryzm Kobuszewskiego i groźna dobroduszność Gajosa — niepostrzeżenie, w pozornym chaosie budują symbol ludzkiego trwania. Z Beckettem może być ono łatwiejsze…
