Odwrócone role
Na zamówienie festiwalu w Carcassonne Teatr Wielki im. S. Moniuszki przygotowuje operę Carmen Georges’a Bizeta. Nobilitujące to zadanie, nawet jeżeli nie dotyczy poznańskich solistów (bowiem we Francji śpiewać będą „wielcy”). Pierwsze, muzyczne rezultaty pracy zaprezentowane zostały w niedzielę na scenie Teatru Wielkiego, ale w wersji estradowej, koncertowej. W perspektywie występów zagranicznych ocenić je można bardzo pozytywnie. Dyrygował z dużą znajomością partytury, muzykalnością i malowniczo roztańczoną techniką austriacki kapelmistrz Karl Sollak. Bogato zróżnicowane, czasem mocno przyspieszone tempa nie sprawiały trudności chórom (Teatru Wielkiego i chłopców z „Polskich Słowików”), ani orkiestrze. Dobrze brzmiały i sprawnie reagowały na ruchliwą batutę.
Zwykle zespoły (chór i orkiestra) tworzą tylko muzyczno-dramaturgiczne tło dla solistów, stanowiących główną atrakcję dla publiczności i świadczących w pierwszym rzędzie o jakości przedstawienia, teatru. Tym razem role odwróciły się — z przyczyn oczywistych. Soliści byli przede wszystkim potrzebni dla optymalnego przygotowania „eksportowych” zespołów, trochę jako usługowe tło. Przy tym oczywiście narodziła się okazja rozszerzenia repertuaru Teatru — świetnie… Ale to oczywiście później, po wakacjach, gdy oswoją się z przydzielonymi rolami. Bo na razie śpiewali z bardzo różnym stopniem opanowania materiału muzycznego i tekstowego (w j. francuskim! O Boże!!)… W pełni satysfakcjonowała, nawet zachwycała jedynie Agnieszka Mikołajczyk (Micaela). Wysokim profesjonalizmem i ekspresją muzyczną brylował także (występujący gościnnie) Franco Bonisolli (tylko po co na estradzie te aktorskie gierki?). Zalety innych solistów (zapewne istniejące) pozostały ukryte pod warstwą albo niedouczenia (np. J. Fechner), albo maniery (J. Mechliński)… A Agnieszka Sobocińska swój duży (i interesujący w barwie) materiał głosowy powinna jeszcze oprawić w kunsztowną emisję i profesjonalną technikę, a wówczas, któż to wie, może będzie znakomitą Carmen…
