Czajkowski Ejfmana
Choreograf Boris Ejfman i jego Sanktpetersburski Teatr Baletu są dobrze znani polskim widzom. Wielokrotnie odwiedzali nasz kraj, w tym Warszawę. Działający od 1977 r. zespół stał się reprezentantem nowej estetyki rosyjskiego baletu. Baletowe prace Ejfmana, skierowane do młodzieży, łączące taniec klasyczny z elementami akrobatyki, poruszały dramaty indywidualnych wyborów, zawiłych międzyludzkich stosunków, chętnie sięgały po metafory i symbole. Budziły wielkie niezadowolenie radzieckich władz. Dopiero po przemianach lat 80. choreograf mógł swobodnie realizować spektakle. Najczęściej tworzył balety w oparciu o wielką prozę (Mistrz i Małgorzata, Bracia Karamazow, Don Kichot), wykorzystując klasyczną muzykę różnych kompozytorów. Międzynarodowe sukcesy nie zmieniły tego, że w Rosji jego sztuka wciąż budziła kontrowersje. Największe wywołał balet Czajkowski poruszający problem homoseksualizmu kompozytora. Przed premierą w 1993 r. doszło nawet do demonstracji przed teatrem. Teraz to głośne przedstawienie Ejfman przenosi do Teatru Wielkiego w Warszawie — baletowy zespół polskiej sceny narodowej będzie miał je w swym repertuarze.
Czajkowski to obok Czerwonej Giselle jego najlepsza fantazja biograficzna. To luźno skomponowany ciąg obrazów, których bohaterami są postaci z życia i twórczości Czajkowskiego. Mamy Nadieżdę von Meck, bogatą protektorkę Czajkowskiego, jego żonę, niepokojące alter ego kompozytora i tajemniczą postać księcia, a do tego odgrywanych przez nich bohaterów oper i baletów. A w centrum samego artystę, jego dramat niespełnienia.
