Jak roztańczyć przemoc w rodzinie
Wieczorem baletowym Tryptyk polski w choreografii Emila Wesołowskiego zainaugurowano nowy sezon artystyczny na scenie opery w Teatrze Narodowym. Obejrzeliśmy widowisko niespójne i niedopracowane. Obroniła się tylko wspaniała muzyka.
Harnasie Karola Szymanowskiego jako jedyny z trzech utworów składających się na Tryptyk…, mają baletową tradycję. Jej początek sięga roku 1935, kiedy to odbyła się prapremiera utworu w praskim Teatrze Narodowym. Jednak Emil Wesołowski zrobił wszystko, aby nikt nie zarzucił mu wykorzystania pomysłów inscenizacyjnych swoich poprzedników. Stąd zapewne cytaty i pomysły z zupełnie innych utworów. Oglądamy między innymi sceny jakby z musicalu West Side Story, zaś bójka pomiędzy Harnasiem a Młodym pokazana w telewizji publicznej przed godziną 23, spowodowałaby interwencję ze względu na nie uzasadnione w widowisku sceny okrucieństwa.
Poemat symfoniczny Powracające fale Mieczysława Karłowicza nigdy dotychczas nie był pokazywany jako balet. Twórcy Tryptyku polskiego posłużył jednak jako muzyczne tło historii o niemożności porozumienia kobiety i mężczyzny, o nieudanych i z góry skazanych na niepowodzenie próbach wskrzeszenia zamierającego uczucia. Ale może przede wszystkim jest to historia o przemocy w rodzinie. Z rym jednak, że trudno wskazać, kto jest jej ofiarą – ona czy on.
Najbardziej udanym fragmentem Tryptyku… jest Krzesany Wojciecha Kilara. Tym razem konstatacja jest w sposób jawny antyfeministyczna. Nie istnieje wolność absolutna, zaś największym wrogiem swobody i niezależności jest kobieta.
Jeśli zważymy, jak krótko trwały próby baletu, wynik jest nie najgorszy. Cieszyć mogą jednak wyłącznie możliwości naszego czołowego baletu. Jego rzeczywistego potencjału możemy się bowiem tylko domyślać. Natomiast najśmielsze oczekiwania przechodzi poziom orkiestry teatralnej dyrygowanej przez Grzegorza Nowaka. Należy koniecznie wybrać się do Teatru Narodowego na Tryptyk polski, wygodnie usiąść, zamknąć oczy i po prostu słuchać.
