I prawda, i fałsz...
Jest ich troje. Robert i Jerry, dwaj przyjaciele z lat młodości oraz Emma, żona Roberta, kochanka Jerryego. Czyli po prostu: trójkąt małżeński.
Ale nie od razu to wiadomo. A raczej — nic od razu wiadomo, w jaki sposób ów trójkąt powstał, na jakich prawach istniał, kiedy i dlaczego istnieć przestał. Chronologia wydarzeń została w sztuce odwrócona: każda z kolejnych scen jest krokiem wstecz, w przeszłość. Rzuca nowe światło na poprzednie wypadki, przynosi nieznaną wcześniej wiedzę o ich właściwym charakterze. Widz wciąż musi weryfikować to, co zdawałoby się, już poznał i osądził. Tym samym wciąż przekonuje Się, że jego opinie i wyobrażenia są złudne, niedoskonałe, niekiedy błędne.
„Nie jest tak, jak się państwu zdaje” można by zatytułować Zdradę, parafrazując Pirandella. Słowa ujawniają prawdę, ale równocześnie ją kryją, przeinaczają. „Nie ma ostrych różnic pomiędzy tym, co rzeczywiste, a co nierzeczywiste, pomiędzy tym, co prawdziwe i fałszywe” stwierdził przed laty Harold Pinter. „Rzecz nie jest koniecznie albo prawdziwa, albo fałszywa: może być zarazem prawdziwa i fałszywa”.
Cenna przestroga, zwłaszcza w teatrze. Każę skupić uwagę w dwójnasób. Słuchać śledząc równocześnie wahanie w głosie, prymas twarzy, nieoczekiwany gest — wszystko może okazać się znaczące. A ponieważ aktorzy cyzelują każdy szczegół roli — wszystko jest znaczące. Wzrok Szczepkowskiej, uparcie wbity w nie czytaną książkę, gdy jej Emma przyznaje się do popełnionej zdrady. Falowanie emocji między Jerrym i Robertem (Jan Englert i Mariusz Benoit), emocji wyraźnie wyczuwalnych, choć usunie powściąganych. Wreszcie długie pauzy w rozmowach, milczenie to pełne napięcia, to znów zniechęcenia. W skupieniu to — i czy się gra słów i podtekstów I zachowań świadomych i mimowolnych. Nie da się jej do końca przeniknąć. I chyba dlatego fascynuje.
