Artykuły

Sezon artystyczny w Teatrze Wielkim — Operze Narodowej zakończyła skromna premiera—wieczór złożony z trzech baletów. Zatytułowano go poetycko Nad milczący krawędzią, z podtytułem Warsztaty choreograficzne. Baletowa składanka jest przede wszystkim próbą pokazania miłośnikom sztuki tańca nie tylko technicznych, ale i intelektualnych możliwości niektórych solistów zespołu baletowego Teatru Wielkiego. Dodajmy, próbą udaną. Autorzy trzech baletów, Karol Urbański, Elwira Piorun Sławomir Woźniak, to nie tylko młodzi i utalentowani soliści o znanych już nazwiskach. Ale — zwłaszcza Sławomir Woźniak, supergwiazda narodowej sceny — mają też coś do powiedzenia w sztuce choreografii. To nic, że ich zmagania się z materią tańca nie zawsze są oryginalne. Ważne, że młodzi artyści odważyli się wyjść z zaklętego kręgu klasyki i przekazać widzom coś od siebie.

Muzyka jest istotnym tworzywem dla każdego z choreografów. Najbardziej wysmakowaną pod tym względem propozycję zaoferował Karol Urbański. Artysta mający za sobą kontakty z kilkoma najsłynniejszym twórcami tańca nowoczesnego, występujący na scenie Baletu Narodowego w Norwegii, ułożył swój balet do kwartetu d-moll Franza Schuberta. Jest w nim wariacja na temat pieśni Schuberta Śmierć i dziewczyna.

Elwira Piorun sięgnęła po natchnione Kindertotenlieder Gustawa Mahlera. Trudno się dziwić wrażliwej tancerce, że głęboko poruszyła ją interpretacja Kathleen Ferrier z Wiedeńskimi Filharmonikami pod batutą Bruno Waltera.

Trzecie dzieło zrealizował Sławomir Woźniak. Zachwyciło go słodkie Adagio na smyczki i organy Albinoniego nagrane przez Filharmoników Drezdeńskich. Zachwyciło tak bardzo, że swój układ nazwał Tylko miłość…, dając okazję co bardziej sentymentalnymi, widzom do wycieczek w krainę wyobraźni. Sam układ jest mniej sentymentalny; Bardzo przejrzysty, poetycki znakomicie zatańczony przez solistów. Kreacja taneczna Sławomira Woźniaka, pełna żaru i ekspresji znamionuje pełną dojrzałość młodego, znakomitego solisty choreografa.