W Jaraczu błoto w duszy
"Osaczeni" w reż. Małgorzaty Bogajewskiej w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Z tym, co rozgrywa się na scenie - między stołem, zlewem i podłogą - konkurować mogą tylko najbrutalniejsze sporty ekstremalne. Gdyby ilość błota i przemocy miała zaświadczać o rozmiarze dramatu, jaki rozgrywa się w "Osaczonych", wychodzilibyśmy z teatru sparaliżowani bólem i lękiem. Po 100 minutach rozprawy z czeczeńskimi widmami najbardziej chce się... wytrzeć buty, sprawdzić, czy aby maź nie ściekła na widownię.
30-letni dramaturg Władimir Zujew to także poeta i muzyk - wokalista i gitarzysta grupy Meteofront, który koncertował dla żołnierzy i uczestniczył w nagraniu pieśni wojennych "Czeczenia w ogniu".
Wesoły (Kamil Maćkowiak) wrócił do domu. Przeżył, ale nie żyje. Pije i włóczy się. Nawykł do tego, że co chce to bierze (nieważne - samogon czy dywan z trzepaka). Grzęźnie w tym, co już za nim. Nie da się wyrwać z mózgu czasu, gdy trzeba było myć rozszarpane zwłoki kolegów i zamykać trumny. Spirytus i prochy budzą demony. Jednym z nich jest poległy kumpel Jim (Dobromir Dymecki, student PWSFTviT).
Trauma Wesołego zabija Łarika (Sambor Czarnota). Nie był w Czeczenii, chciałby żyć normalnie, posprzątać mieszkanie, czekać na swoją dziewczynę, ale w głębi duszy czuje się winny. Jego udział w orgii tragicznych wspomnień jest więc karą, której sam się poddaje, także zmieniając życie we wciągające, mordercze bagno.
Piekło, jakie odsłaniają wykonawcy, przytłacza dosadnością. Świetni aktorzy, Maćkowiak i Czarnota, nieraz pokazali, z jaką siłą i ekspresją oddają się roli, ale reżyser Małgorzata Bogajewska zdecydowanie przeszarżowała topiąc dramat w błocie i szarpaninie.
"Osaczeni" to sztuka interwencyjna z antywojennym przesłaniem. Dowodzenie, że przeciw przemocy można się bronić tylko przemocą jest jednak zbyt prostym przesłaniem nawet jak na plakatowe hasło.
