Baśń z dreszczem w Arlekinie
"Kwiat paproci" w reż. Aliny Skiepko-Gielniewskiej w Teatrze Arlekin w Łodzi. Pisze jed [Przemysław Jedliński] w Expressie Ilustrowanym.
Historia biednego chłopca, który w noc świętojańską szuka legendarnego kwiatu paproci, to jedna z najpiękniejszych polskich baśni. "Kwiat paproci" Józefa Ignacego Kraszewskiego trafił na deski Teatru Arlekin.
Trudno określić adresata tej inscenizacji. Dla dzieci jest zbyt straszna, dla dorosłych zbyt schematyczna. Na scenie dominuje Śmierć (Joanna Stasiewicz) i Diabeł (Marcin Truszczyński). Towarzyszą im niekończące się demoniczne jęki, muzyka grozy (Krzysztof Dzierma), przerażające wycia. Jackiem targają demony (rzucając nim po scenie, jakby grał w horrorze) zarówno w lesie, gdy szuka kwiatu paproci, jak i w pięknym pałacu.
Widz nie ma chwili wytchnienia ani czasu, by rozkoszować się pięknem legendy zrealizowanej w ramach projektu "Bajki polskie". Dramaturgicznie nie ma to uzasadnienia. Nawet teatralną złotą zasadę, że broń która pojawia się w pierwszym akcie, musi wypalić w ostatnim, potraktowano dosłownie: Śmierć w finale kosi (dosłownie) starych rodziców bohatera.
Efekty specjalne stłamsiły to przedstawienie. Choć zaadaptowana i wyreżyserowana przez Alinę Skiepko-Gielniewską baśń miała szansę się obronić.
Wyrazista, choć oszczędna w formie scenografia Haliny Zalewskiej, wystrugane z najdrobniejszymi detalami lalki (świetnie prowadzone przez Macieja Piotrowskiego - Jacuś, Annę Zadęcką - Matka i Roberta Wojciechowskiego - Ojciec) i przepiękne, realistyczne stroje Śmierci i Diabła przykuwały uwagę widza. Niestety przerażające efekty specjalne (na miarę średniowiecznego moralitetu) i często zbyt duże skróty myślowe realizatorów odwróciły uwagę od legendy związanej ze zwyczajami nocy świętojańskiej i świata pełnego zjaw, gdy tej jednej nocy rzeczywistość miesza się z fantazją i nawet najskrytsze marzenia mają szansę się spełnić.
